Widzenie - Jacek Kaczmarski

Widzę normalny kraj —

Brzozy, cerkiew, rzeka

Nad rzeką olchowy gaj

Dar Boga dla człowieka

Wiatrem wędruje dzwon

Zrodzony w gliny grudzie

I oto ze wszystkich stron

Idą normalni ludzie

Mówią to, co mówili

Nikt ich za to nie gani

Myślą to, co myśleli

Nikt nie myśli za nich

I widzę jedno z miast

W jego mrówczej strukturze

W otwartym oknie blask

I drzwi otwarte w murze

Za drzwiami pokój, stół

Na ścianach starzy mistrzowie

Za stołem — jakbym czuł -

Siedzi normalny człowiek

I mówi to, co mówił

Wcale nie boi się tego

I myśli to, co myślał

I nie ma w tym nic złego

I widzę drogę w kres

Za koło horyzontu

Nie dziwiąc się, że tak jest

Jak powinno być od początku

Więc chwyta mnie jeden — z Nich

I w oczy drwiąco patrzy:

— Obudź się no, te — psych!

I daje mi zastrzyk

Potem, normalna rzecz

Do łóżka mnie przywiąże

Chciałbym znów zasnąć, lecz

Za snem — już nie nadążę

Ik zie een normaal land -

Berken, een orthodoxe kerk, een rivier

Een elzenbos bij de rivier

Gods geschenk aan de mens

Een bel dwaalt in de wind

Een klomp klei

En hier is het aan alle kanten

Normale mensen lopen

Ze zeggen wat ze zeiden

Niemand berispt ze daarvoor

Ze denken wat ze dachten

Niemand denkt voor hen

En ik kan een van de steden zien

In zijn mierenstructuur

Schijn in het open raam

En de deur ging open in de muur

Achter de deur is een kamer, een tafel

Oude meesters aan de muren

Achter de tafel - alsof ik kon voelen -

Normale man zit

En hij zegt wat hij zei

Hij is er helemaal niet bang voor

En hij denkt wat hij dacht

En daar is niks mis mee

En ik kan de weg naar het einde zien

Achter de horizon

Geen wonder dat het is

Hoe het vanaf het begin moet zijn

Dus iemand grijpt me - van hen

En kijkt spottend in de ogen:

- Wakker worden, ja - psych!

En hij geeft me een injectie

Daarna de normale gang van zaken

Hij zal me aan bed vastbinden

Ik zou graag weer in slaap willen vallen, maar

Na het slapen - ik zal het niet bijhouden