Włóczędzy - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Wchodzimy z twarzami zdrowymi od mrozu,

Siadamy przy ogniu tańczącym z radości.

Ścieramy z nadgarstków odciski powrozów,

Wołamy o wino i chleb i tłustości,

Spod ścian patrzą na nas w milczeniu miejscowi

Napięci, na wszystko gotowi.

Wchłaniamy łapczywie wielkimi kęsami,

Łykamy alkohol aż warczy nam w grdykach,

Bekniemy czasami, pierdniemy czasami,

Aż z ław w ciepło wzbija się woń wędrownika

I płynie pod ściany miejscowych, jak ręka

Co mówi — przestańcie się lękać.

Co mówi — przestańcie się lękać.

x2

Śpiewamy piosenki o drodze i pracy,

O braku pieniędzy i braku miłości,

Podnoszą się ze snu miejscowi pijacy,

Słuchają oczami rozumnej przeszłości,

Ktoś wstanie, podejdzie, zapyta — kto my?

— My dzieci wolności, bezdomne my psy.

Przysiada się stawiać i pytać nieśmiało

Gdzie dobrze, gdzie lepiej, a gdzie pieniądz rośnie?

I plączą się cienie pod niską powałą

I coraz jest ciaśniej i duszniei i głośniej,

Bo oto włóczędzy z przeszłością swą mroczną

Dla ludu się stają wyrocznią.

Dla ludu się stają wyrocznią.

x2

Mówimy o wojnach w dalekich krainach,

Zmyślamy, bogactwa zdobyte, stracone,

Słuchają, jak mszy, dolewają nam wina,

I dziewki przysiada się też, ośmielone,

Do ognia dorzuci przebiegły gospodarz:

Noc długa korzyści mu doda.

Rozgrzani, snujemy niezwykłą opowieść

Zazdroszcząc im tego, że tacy ciekawi,

Choć mają, co każdy tak chciałby mieć człowiek,

A za — byle co — już gotowi zastawić

By włóczyć się, szukać i błądzić, jak my

I żyć bez pór roku, bez nocy i dni.

I żyć bez pór roku, bez nocy i dni.

x2

Pijemy i każdy już ma coś na oku —

Ten nocleg w piekarni, ten pannę piersiastą;

Świt znajdzie nas znowu za miastem na stoku.

Gdzie nikt tak naprawdę nic nie ma na własność,

A im pozostanie piosenka i sny:

«My dzieci wolności, bezdomne my psy»…

We komen binnen met ons gezicht gezond van de vorst,

We zitten bij het vuur te dansen van vreugde.

We wrijven de afdrukken van de touwen van onze polsen,

We huilen om wijn en brood en vet,

De lokale bevolking kijkt ons stilletjes aan van onder de muren

Gespannen, op alles voorbereid.

We absorberen gretig met grote happen,

We slikken alcohol tot het gromt in onze peren,

We boeren soms, we laten soms een scheet

De geur van de zwerver stijgt op van de banken in de warmte

En het stroomt als een hand naar de muren van de lokale bevolking

Wat hij zegt - stop met bang te zijn.

Wat hij zegt - stop met bang te zijn.

x2

We zingen liedjes over de weg en het werk,

Over geen geld en geen liefde

Lokale dronkaards komen uit de slaap,

Ze luisteren met de ogen van een rationeel verleden,

Iemand zal opstaan, komen en vragen - wie zijn wij?

- Wij kinderen van de vrijheid, we zijn dakloze honden.

Hij gaat zitten om op te staan ​​en schuchter te vragen

Waar is goed, waar is beter en waar groeit geld?

En schaduwen verstrikt onder het lage plafond

En het wordt strakker en stijver en luider

Want hier zijn zwervers met een duister verleden

Ze worden een orakel voor het volk.

Ze worden een orakel voor het volk.

x2

We hebben het over oorlogen in verre landen,

We denken, rijkdom verworven, verloren,

Ze luisteren naar de massa, schenken ons wijn in,

En de meisjes zitten ook, aangemoedigd,

De sluwe gastheer zal toevoegen aan het vuur:

Een lange nacht zal bijdragen aan de voordelen ervan.

Heet, we vertellen een geweldig verhaal

Ze benijden omdat ze zo nieuwsgierig zijn,

Hoewel ze hebben wat iedereen zou willen hebben,

En voor - alles - klaar om te beloven

Om te zwerven en te zoeken en te dwalen zoals wij doen

En leef zonder seizoenen, zonder dagen en nachten.

En leef zonder seizoenen, zonder dagen en nachten.

x2

We drinken en iedereen heeft al ergens oog voor -

Die avond in een bakkerij kreeg deze borstvoeding;

Dawn vindt ons weer buiten de stad op de helling.

Waar niemand echt iets bezit

En ze zullen een lied en dromen hebben:

"Wij kinderen van de vrijheid, we zijn dakloze honden" ...