Rublow - Jacek Kaczmarski

Na ziemi, co zawsze pod wodą lub śniegiem

Są drogi, po których nikt prawie nie chodzi

Tam wariat się czasem przesunie po niebie

Do ludzi na łodzi

Wołając, że leci

A oni chwytają go w sieci

Wśród pól i rozlewisk tam białe są miasta

Gdzie końmi handlują, jedwabiem i siarką

Nad targiem wyrasta przejasny monastyr

Chorały i charkot

Ikona i koń

Wędzidło i złota dłoń

Na ścianach gospody łańcuchy i sierpy

Wesołek po udach się klepie i śpiewa

O ludzie, co żyje radością, choć cierpi;

I ktoś się zaśmiewa

Ktoś wódką go raczy

Nim inny ktoś wezwie siepaczy

Z wyrwanym językiem niech skacze do woli

Jak przygłup, co słowa nie może wykrztusić

Bo Książę z krużganków, o wzroku sokolim

Dziedziny strzec musi

Od ognia i zła

By poczuł lud, że ktoś oń dba

A Książę - mecenas za sztuką przepada

Więc ściany pałacu malować mi każe

Czeladnik już farby i pędzle rozkłada

A w drzwiach stają straże

I Księcia brzmi głos:

— Za pracę twą miecz, albo trzos

Architekt, co dla mnie budował ten pałac

Już nic piękniejszego nikomu nie wzniesie

Gdy skończył przygoda go przykra spotkała:

Na zbirów się w lesie

Jak raz napatoczył

A oni wykłuli mu oczy

I zaśmiał się książę, aż sala zagrzmiała

I grzmiała, gdy odszedł, podobny do pawia

I stałem przed ścianą, co była tak biała

Jak tego co stawiał ją

Twarz oślepiona

Od łez nim się stała czerwona

Klęczałem przed bielą, nad Pismem schylony

Gdy przyszła ta dziewka niespełna rozumu

Czytała ruchami rąk moje ikony

I śmiała się z tłumów

Płakała nad Bogiem

I piekieł przerażał ją ogień

I wstały płomienie ze wszystkich stron naraz

Ku niebu podniosły się dymu kolumny

W drzwiach koński pysk widzę i uśmiech Tatara

Co Księcia łbem dumnym

Za włosy potrząsa

A Księciu krew spływa po wąsach

Dziewczyna w krzyk straszny więc on w śmiech wesoły

I szaty cerkiewne pod nogi jej ciska

A ona je wdziewa, obraca się w koło

I łza już jej wyschła

Więc tańczy w podzięce

Przy siodle, przy głowie książęcej

Kto walczył, ten złotym pojony ukropem

Blach z kopuł cerkiewnych, z ksiąg ogniem topionych

Zapada pomiędzy kopyta i stopy

Ze wzrokiem wlepionym

W zasnutą twarz Boga

I pyta — jak kochać ma wroga

Znów ciała spychaliśmy do wspólnych dołów

Znów drogi krzyżowe bez krzyża i chusty —

Po burzy, o zmroku, nad rzeką popiołów

Pogańskie odpusty;

Śmiech krwi i ciał gra

Płomyki się łączą po dwa

Z tej ziemi, co żywym nie skąpi pogardy

Najlepsza jest glina do formy na dzwony

W ich dźwięku z tej ziemi ucieram dziś farby

Do mojej ikony

Na suchej deszczułce

Jest miejsce na świat i na Stwórcę

Przemokły, jak drzewo stojące na deszczu

Koń schyla się, woda po sierści mu spływa;

Zbutwiałe zielenie i złoto na desce

Co płacze jak żywa —

To Stwórcy Korona

Czekają nań

Koń i Ikona

Op de grond, altijd onder water of sneeuw

Er zijn wegen waar bijna niemand op loopt

Daar zal de gek soms door de lucht bewegen

Aan de mensen op de boot

Roepen dat het vliegt

En ze vangen hem in het net

Tussen de velden en binnenwateren zijn er witte steden

Waar ze paarden, zijde en zwavel verhandelen

Een duidelijk klooster verheft zich boven het marktplein

Koralen en gorgelen

Icoon en paard

Trens en gouden hand

Kettingen en sikkels aan de muren van de herberg

Wesołek klopt op zijn dijen en zingt

O mensen die met vreugde leven, hoewel ze lijden;

En iemand lacht

Iemand behandelt hem met wodka

Voordat iemand anders de wetboys belt

Met zijn tong eruit gescheurd, laat hem naar believen springen

Als een dwaas die geen woorden kan uiten

Omdat de prins van de kloosters, met een valkachtig gezichtsvermogen

Hij moet het rijk bewaken

Van vuur en kwaad

Om de mensen het gevoel te geven dat iemand om hem geeft

En de prins - beschermheer van de kunst, is verloren

Dus hij zegt dat ik de muren van het paleis moet schilderen

De gezel schildert al en breekt kwasten af

En er zijn bewakers aan de deur

En de stem van de prins is:

- Een zwaard of een portemonnee voor je werk

De architect, wat dit paleis voor mij heeft gebouwd

Het zal niemand iets mooiers doen

Toen het avontuur voorbij was, was hij verdrietig:

De boeven in het bos

Hoe hij het ooit zag?

En ze staken zijn ogen uit

En de prins lachte tot de zaal donderde

En ze donderde toen hij wegging, als een pauw

En ik stond voor een muur die zo wit was

Zoals wat haar aantrok

Het gezicht was verblind

Ze werd rood met tranen voor haar

Ik was geknield voor de witte, gebogen over de Schrift

Toen deze krankzinnige hoer kwam

Ze las mijn iconen met bewegingen van haar handen

En ze lachte om de menigte

Ze huilde om God

En het vuur beangstigde haar de hel

En vlammen ontstonden aan alle kanten tegelijk

Rookkolommen stegen op naar de hemel

In de deuropening zie ik de mond van een paard en een glimlach van Tatar

Waar het hoofd van de prins trots op is

Hij schudt zijn haar

En het bloed van de prins loopt langs zijn snor

Het meisje schreeuwt, dus hij lacht

En de kerkgewaden worden aan haar voeten gegooid

En ze trekt ze aan, draait zich om

En haar traan is al droog

Dus ze danst als dank

Op het zadel, bij het hoofd van de prins

Degene die vocht werd gedrenkt met gouden kokend water

Vellen van kerkkoepels, van boeken gesmolten met vuur

Het stort in tussen de hoeven en de voeten

Naar beneden staren

In het gesluierde gezicht van God

En hij vraagt ​​hoe hij van de vijand moet houden

Opnieuw duwden we de lichamen naar gemeenschappelijke kuilen

Nogmaals, de wegen van het kruis zonder het kruis en de sjaal -

Na de storm, in de schemering, op de rivier van as

heidense aflaten;

Het gelach van bloed en vlees speelt

De vlammen komen samen in paren

Van dit land dat niet beknibbelt op de levenden

De beste klei voor bellen is

Vandaag wrijf ik verf van deze aarde in hun geluid

Naar mijn icoon

Op een droog board

Er is ruimte voor de wereld en voor de Schepper

Doorweekt, als een boom die in de regen staat

Het paard buigt, het water loopt langs zijn haren;

Rotte greens en goud op het bord

Wie huilt levend -

Het is de Kroon van de Schepper

Ze wachten op hem

Paard en icoon