Jan Kochanowski - Jacek Kaczmarski

Tak nas Panie obdarzasz, wżdy nam zawsze mało —

Za nic mamy — co mamy, więcej by się chciało

A przecież ni nam życia, ni geniuszu starcza

By skorzystać z bogactwa jeno duszy skarbca

Za to ciało gnębimy, jakby wieczne było:

Krwią wojenny trud płaci, potem zrasza miłość;

Aż i w końcu niezdatne do snu ni kielicha;

Trzeszczy, cieknie i tęchnie, wzdyma się i wzdycha

Nie zachwycą już nas wtedy szczodre dary boże

Bośmy kochać to przywykli, z czego czerpać możem

Późno mądrość przychodzi

Czego pragnąć się godzi

Ale próżno żałować

Czego nie szło zachować

Przypomina pergamin czy cielęca skóra

Że i drzewiej wiedziano — co dziś skrobią pióra

Krom grosiwa i jadła, i chybkiej obłapki

Zawżdy człeka kusiły te same zagadki

Po swojemu się każdy ze Stwórcą pasował

A co siebie nadręczył, innym krwi popsował

Własnym myślom nie ufał, życie sobie zbrzydził

Bał się swojego strachu i wstydu się wstydził

Lubo jako my się cieszył - czym?

— nie miał pojęcia

I umierał taki mądry, jak był w czas poczęcia

Żak profesorom krzywy

Martwych nie słucha żywy

Nie wyciągają wnuki

Z życia dziadów nauki

Kto cnotami znudzony, nieufny nadziei

Swoich kroków niepewny — do dworu się klei

Tam wśród podobnych sobie może się wyszumieć

A przy tym w nic nie wierzyć, niczego nie umieć:

Prałat karci opojów — sam jeszcze czerwony

Złodziej potrząsa kluczem do skarbca Korony

Kanclerz wspiera sojusze na ościennym żołdzie

A mędrcy przed głupotą łby schylają w hołdzie

Wiem — bo byłem sekretarzem u króla.

Do czasu

Gdy wolałem się pokłonić władzy Czarnolasu

Dwór ma swoje zalety:

Po komnatach — kobiety

W radach szlachta zasiada —

Jeno nie ma z kim gadać

Kto i bawić się umiał i nie bał się myśleć

Temu starość niestraszna pod lipowym liściem

Miło dumać wśród brzęku pszczół nad bytowaniem —

Czy się zboża wykłoszą, a czy kuśka stanie!

Czy w powszechnej niezgodzie kraj się znów pogrąży

Czy się księgę ostatnią w druku ujrzeć zdąży

Która gwiazda na niebie moja — ta co spada

Czy ta nad widnokręgiem, co jutrzenką włada?

Tylu bliskich i dalekich dzień po dniu odchodzi

A ja żyję w lat bogactwie, co mi schyłek słodzi…

Im mniej cię co dzień, miodzie —

Tym mi smakujesz słodziej:

I słońcem i księżycem

Rozkoszą nienasyceń

Szczodrością moich dni —

Dziękuję ci

Zo geeft U ons, Heer, want we hebben altijd niet genoeg...

We hebben niets voor niets - wat we hebben, wil men meer

En toch hebben we niet genoeg leven of genialiteit

Om te profiteren van de rijkdom van alleen de ziel van de schatkist

Hiervoor martelen we het lichaam alsof het eeuwig is:

Oorlogsinspanning wordt beloond met bloed, dan wordt liefde besprenkeld;

Tot en met uiteindelijk ongeschikt om te slapen dan een kopje;

Het kraakt, lekt en zucht, zwelt en zucht

Gods overvloedige gaven zullen ons niet langer behagen

Omdat we gewend zijn te houden van waar we uit kunnen putten

Wijsheid komt laat

Wat acceptabel is om te willen

Maar geen spijt

Wat niet bewaard mocht worden

Het lijkt op perkament of kalfsleer

Dat zelfs bomen bekend waren - wat veren schraap vandaag

Afgezien van centen en eten en snelle munchies

De mens is altijd verleid door dezelfde raadsels

Elk van hen paste op zijn eigen manier bij de Schepper

En wat hij zichzelf kwelde, bedierf hij het bloed van anderen

Hij vertrouwde zijn eigen gedachten niet, hij walgde van het leven

Hij was bang voor zijn angst en schaamde zich voor zijn schaamte

Of zoals we ons verheugden - wat?

- hij had geen idee

En hij stierf net zo wijs als hij was ten tijde van de conceptie

Schud de professoren scheef

De levenden luisteren niet naar de doden

Ze nemen geen kleinkinderen mee

Uit het leven van de grootvaders van de wetenschap

Die verveeld is met deugden, wantrouwend tegenover hoop

Onzeker over zijn stappen - hij blijft bij de rechtbank

Daar, onder gelijkgestemden, kan men zinvol zijn

En tegelijkertijd nergens in geloven, niets kunnen doen:

De prelaat berispt dronkaards - hij is zelf nog steeds rood

De dief schudt de sleutel van de kroonkluis

De kanselier steunt allianties in naburig loon

En de wijze mannen buigen hun hoofd als eerbetoon aan domheid

Ik weet het - omdat ik secretaris van de koning was.

Tegen de tijd

Toen ik er de voorkeur aan gaf te buigen voor het gezag van Czarnolas

Het landhuis heeft zijn voordelen:

In de kamers - vrouwen

De adel zit in de raden -

Er is gewoon niemand om mee te praten

Die kon spelen en niet bang was om na te denken

Ouderdom is niet bang voor hem onder een lindeblad

Het is fijn om te mediteren tussen het zoemen van bijen over het bestaan ​​—

Zullen de gewassen uitkomen en zal de lul stoppen!

Zal het land opnieuw in universele onenigheid storten?

Zult u in staat zijn om het laatste boek op tijd in druk te zien

Welke ster aan de hemel is van mij - degene die valt

Is het degene achter de horizon die de dageraad regeert?

Zovelen van dichtbij en ver weg gaan dag na dag weg

En ik leef in jaren van rijkdom, wat mijn achteruitgang verzacht...

Hoe minder je elke dag bent, schat -

Dit maakt je zoeter voor mij:

En de zon en de maan

Het genot van onverzadigbaarheid

Met de vrijgevigheid van mijn dagen -

Bedankt