Ja - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Nie jestem piękny, a przyciągam wzrok

Cieszy mnie wstręt w tworzących mnie spojrzeniach;

Sprytu nauczył mnie ułomny krok

Co krok normalny w powód wstydu zmienia

Wiem, że nawiedzam przyzwoite sny;

Bóg mnie spartaczył, jam wyrzut sumienia;

Dlatego wpełzam w dostojne zgromadzenia

Gdzie racją bytu jest bezkarne — my!

A ja na złość im — nie należę

I tak beze mnie — o mnie — gra

Jednego nikt mi nie odbierze:

Ja jestem ja, ja, ja.

W karczmie tak siadam, by mnie widzieć mógł

Każdy obżartuch najzdrowszy i pijak;

To, co mi Bóg dał zamiast zwykłych nóg

Wokół półmiska bezwstydnie owijam

Tym, co mam w miejsce rąk, odpędzam psy

Węszące łatwy łup w chromego strawie

I traci nastrój biesiadników gawiedź

Co śpiewa przy mnie swoje śmieszne — my!

Bo ja na złość im — nie należę

I tak beze mnie — o mnie — gra

Jednego nikt mi nie odbierze:

Ja jestem ja, ja, ja.

Mam pod Ratuszem stałe miejsce, gdzie

Swój tors niezwykły wystawiam na pokaz:

Pomnik wyjątku, drżę z rozkoszy, że

Żadnego z radnych nie przepuszczę oka

Gdy się dębowe już zatrzasną drzwi

By przebieg obrad skryć przed losem plebsu

Wiem, że zdołałem trochę nastrój zepsuć

Tym, co tak godnie mówią, myśląc — my!

Bo ja na złość im — nie należę

I tak beze mnie — o mnie — gra

Jednego nikt mi nie odbierze:

Ja jestem ja, ja, ja

W farze na najświetlistszą włażę z ław

Gdzie przed ołtarzem tęcza lśni z witraży

By, kiedy wierni proszą - Boże zbaw!

-

Móc Mu pokazać, co z mej zrobił twarzy

Więc patrzą na mnie, chociaż kapłan grzmi

Żeśmy jedynie niepoprawnym stadem

Bom namacalnym przecież jest przykładem

Że jest nieprawdą ich chóralne — my!

Bo ja na złość im — nie należę

I tak beze mnie — o mnie — gra

Jednego nikt mi nie odbierze:

Ja jestem ja, ja, ja

Nie jestem sam.

Odmiennych nas jest w bród!

Wciąż otorbionych wstrętem i respektem

Bóg dał z kalectwem pokusę nam — i głód

By się związać w pokręconych sektę

Partia Potworków!

Rząd zatrutej krwi!

Ach, cóż za ulga — unormalnić skazy!

Nakaz szacunku, a nie gest odrazy

Wystarczy — ja!

ja!

ja!

— zmienić w — my!

Nie, nie chcę wpływać i należeć!

I tak beze mnie — o mnie — gra

Jednego nikt mi nie odbierze:

Ja jestem ja!

ja!

ja!

Ik ben niet mooi, en ik ben in het oog springend

Ik ben blij met de walging in de looks die mij creëren;

Een lamme stap leerde me mijn slimheid

Wat een normale stap verandert in een reden tot schaamte

Ik weet dat ik goede dromen heb;

God heeft me verpest, ik heb pijn;

Daarom kruip ik in waardige bijeenkomsten

Waar de raison d'être ongestraft blijft - wij!

En ik, om ze te pesten, hoor er niet bij

En dus zonder mij - over mij - speelt hij

Eén ding kan niemand me afnemen:

Ik ben ik, ik, ik.

In de herberg ga ik zitten zodat hij me kan zien

Elke veelvraat is de gezondste en een dronkaard;

Wat God me gaf in plaats van gewone benen

Ik wikkel mijn gerecht schaamteloos rond

Wat ik in plaats van mijn handen heb, jaag ik de honden weg

Makkelijke prooi opsnuiven bij kreupele spijsvertering

En verliest de stemming van de gasten die aan het chatten zijn

Wat zingt zijn grappig naast me - wij!

Want om ze te haten - ik hoor er niet bij

En dus zonder mij - over mij - speelt hij

Eén ding kan niemand me afnemen:

Ik ben ik, ik, ik.

Ik heb een vaste plek onder het gemeentehuis waar:

Ik laat mijn ongewone torso zien:

Monument voor de uitzondering, ik beef van vreugde dat

Ik zal geen van de raadsleden missen

Wanneer de eiken deur dichtslaat

Om het verloop van de procedure te verbergen voor het lot van de gewone mensen

Ik weet dat ik de stemming een beetje heb kunnen verpesten

Wat ze zo waardig zeggen als ze denken - wij!

Want om ze te haten - ik hoor er niet bij

En dus zonder mij - over mij - speelt hij

Eén ding kan niemand me afnemen:

ik ben ik, ik, ik

In de parochie, het lichtgevende mangat van de banken

Waar voor het altaar de regenboog schijnt uit de glas-in-loodramen

Dat wanneer de gelovigen vragen - God red!

-

Om hem te laten zien wat hij met mijn gezicht heeft gedaan

Dus ze kijken me aan, ook al dondert de priester

We leven alleen in een verkeerde kudde

Want ik ben tastbaar is tenslotte een voorbeeld

Dat hun koor niet waar is - wij!

Want om ze te haten - ik hoor er niet bij

En dus zonder mij - over mij - speelt hij

Eén ding kan niemand me afnemen:

ik ben ik, ik, ik

Ik ben niet alleen.

Er zijn veel verschillende wij!

Nog steeds ingesloten met afschuw en respect

Met een handicap heeft God ons verleid - en honger

Om betrokken te raken bij een verwrongen sekte

Het Monsterfeest!

Een rij vergiftigd bloed!

Ah, wat een opluchting - om de gebreken te normaliseren!

Een gebod van respect, geen gebaar van walging

Genoeg - ik!

L!

L!

- veranderen in - wij!

Nee, ik wil niet beïnvloeden en erbij horen!

En dus zonder mij - over mij - speelt hij

Eén ding kan niemand me afnemen:

Ik ben ik!

L!

L!