Obława - Jacek Kaczmarski

Skulony w jakiejś ciemnej jamie smaczniem sobie spał

I spały wilczki dwa, zupełnie ślepe jeszcze

Wtem stary wilk przewodnik, co życie dobrze znał

Łeb podniósł, warknął groźnie, aż mną szarpnęły dreszcze

Poczułem wokół siebie nienawistną woń

Woń, która burzy wszelki spokój, zrywa wszystkie sny

Z daleka ktoś, gdzieś krzyknął krótki rozkaz: goń!

I z czterech stron wypadły na nas cztery gończe psy!

Obława, obława na młode wilki obława

Te dzikie zapalczywe, w gęstym lesie wychowane

Krąg śniegu wydeptany, w tym kręgu plama krwawa

I ciała wilcze kłami gończych psów szarpane!

Ten, który na mnie rzucił się, niewiele szczęścia miał

Bo wpadł prosto mi na kły i krew trysnęła z rany

Gdym teraz ile w łapach sił przed siebie prosto gnał

Ujrzałem młode wilczki na strzępy rozszarpane

Zginęły ślepe ufne tak, puszyste kłębki dwa

Bezradne na tym świecie złym nie wiedząc, kto je zdławił

I zginie wilk-przewodnik, choć życie dobrze zna

Bo z trzema na raz walczy psami i z ran trzech naraz krwawi

Obława, obława…

Wypadłem na otwartą przestrzeń pianą z pyska tocząc

Lecz tutaj też ze wszystkich stron zła mnie otacza woń

A myśliwemu, co mnie dojrzał, już się śmieją oczy

I ręka pewna niezawodna podnosi w górę broń

Rzucam się w bok, na oślep gnam, aż ziemia spod łap pryska

I wtedy pada pierwszy strzał, co kark mi rozszarpuje

Pędzę, słyszę jak on klnie, krew mi płynie z pyska

On strzela po raz drugi, lecz teraz już pudłuje

Obława, obława …

Wyrwałem się z obławy tej, schowałem w jakiś las

Lecz ile szczęścia miałem w tym to każdy chyba przyzna

Leżałem w śniegu jak nieżywy długi, długi czas

Po strzale zaś na zawsze mi została krwawa blizna

Lecz nie skończyła się obława i nie śpią gończe psy

I giną ciągle wilki młode na całym wielkim świecie

Nie dajcie z siebie zedrzeć skór, brońcie się i wy

O, bracia wilcy!

Brońcie się nim wszyscy wyginiecie

Obława, obława…

Ineengedoken in een donkere grot, sliep hij heerlijk

En twee wolven sliepen, nog steeds volledig blind

Toen kende de oude wolf, een gids, het leven goed

Hij hief zijn hoofd, gromde dreigend, waardoor ik huiverde

Ik voelde een hatelijke geur om me heen

Een geur die alle vrede verbreekt, alle dromen breekt

Iemand uit de verte riep ergens een kort bevel: achtervolging!

En aan alle vier de kanten sprongen vier honden op ons af!

klopjacht, klopjacht op jonge wolven

Deze wilde, gepassioneerde, opgegroeid in een dicht bos

De sneeuwcirkel is vertrapt, in deze cirkel een bloederige vlek

En de wolvenlichamen zijn verscheurde honden met hoektanden!

Degene die me besprong had weinig geluk

Omdat hij precies op mijn hoektanden viel en bloed uit de wond spoot

Toen ik zo veel mogelijk rechtdoor rende in mijn handen

Ik zag jonge wolven verscheurd

Ze stierven, zo vertrouwend, twee donzige bundels

Hulpeloos in deze boze wereld, niet wetende wie hen had verstikt

En de wolvengids zal sterven, hoewel hij het leven goed kent

Omdat hij met drie honden tegelijk vecht en uit drie wonden tegelijk bloedt

klopjacht, klopjacht...

Ik viel uit in de open ruimte met schuim dat uit mijn mond rolde

Maar ook hier omringt een geur me aan alle kanten

En de jager die mij heeft gezien, zijn ogen lachen

En een standvastige hand heft zonder mankeren een wapen op

Ik val blindelings opzij, tot de aarde onder mijn poten uit spat

En dan wordt het eerste schot gelost, mijn nek uit elkaar gescheurd

Ik haast me, ik hoor hem vloeken, mijn bloed stroomt uit mijn mond

Hij schiet een tweede keer, maar nu mist hij

klopjacht, klopjacht...

Ik maakte me los van deze overval en verstopte me in een bos

Maar hoeveel geluk ik hierin heb gehad, zal iedereen waarschijnlijk toegeven

Ik lag dood in de sneeuw voor een lange, lange tijd

Na het schot bleef ik voor altijd achter met een bloederig litteken

Maar de klopjacht is nog niet voorbij, en de honden slapen niet

En jonge wolven over de hele wereld sterven nog steeds

Laat je vel niet afpellen, verdedig jezelf ook

O wolvenbroeders!

Verdedig jezelf voordat jullie allemaal sterven

klopjacht, klopjacht...