Syn marnotrawny - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Jestem młody, nie mam nic i mieć nie będę.

Wokół wszyscy na wyścigi się bogacą,

Są i tacy, którym płcą nie wiem za co,

Ale cieszą się szacunkiem i urzędem,

Bo czas możliwości wszelakich ostatnio nam nastał…

Mogę włóczyć się i żyć z czego popadnie,

Mogę okraść kantor, kościół czy przekupkę,

Żyć z nierządu albo doić chętną wdówkę,

Paradować syty i ubrany ładnie —

A chyłkiem jak złodziej o zmroku wymykam się z miasta…

Mogłem uczyć się na księdza lub piekarza

(Duch i ciało zawsze potrzebują strawy),

Na wojaka mogłem iść i zażyć sławy,

Co wynosi i przyciąga bo przeraża,

A młodość to ponoć przygoda, a wojsko to szkoła…

Mogłem włączyć się do bandy rzezimieszków,

Niepodzielnie rządzić lasem lub rozstajem,

Zostać mnichem i dalekie zwiedzać kraje,

Rozgrzeszając niespokojne dusze z grzeszków,

A chyłkiem przez życie przemykam i drżę, gdy ktoś woła…

Jestem młody, jestem nikim — będę nikim.

Na gościncach zdarłem buty i kapotę.

Nie obchodzi mnie co będzie ze mną potem,

Tylko chciałbym gdzieś odpocząć od paniki,

Co goni mnie z miejsca na miejsce o głodzie i chłodzie…

Ludzie, których widzę - stoją do mnie tyłem:

Ten pod bramą leje, ów na pannę czeka.

Nawet pies znajomy na mój widok szczeka…

Sam się z życia nader sprawnie obrobiłem,

Więc chyłkiem powracam do domu o zmroku — jak złodziej.

Jakaś ciepła mnie otacza cisza wokół,

Padam z nóg i czuję ręce na ramionach,

Do nóg czyichś schylam głowę, jak pod topór.

Moje stopy poranione świecą w mroku,

Lecz panika — nie wiem skąd wiem — jest już dla mnie skończona…

Ik ben jong, ik heb niets en ik zal het ook niet doen.

Iedereen rond de races wordt rijker,

Er zijn er ook die om wat dan ook huilen,

Maar ze genieten respect en ambt,

Omdat de tijd van allerlei mogelijkheden de laatste tijd bij ons is aangebroken...

Ik kan dwalen en leven van alles wat ik kan

Ik kan een wisselkantoor, een kerk of een verkoper beroven,

Om voor prostitutie te leven of een gewillige weduwe te melken,

Parade verzadigd en mooi gekleed -

En stiekem, als een dief in de schemering, sluip ik de stad uit...

Ik zou kunnen leren priester of bakker te worden

(Geest en lichaam hebben altijd voedsel nodig)

Ik zou als soldaat kunnen gaan en roem genieten,

Wat is het en trekt het aan omdat het beangstigt,

En de jeugd hoort een avontuur te zijn, en het leger is een school...

Ik zou me bij een bende schurken kunnen aansluiten

Om het bos te heersen of een scheiding onverdeeld,

Word een monnik en reis naar verre landen,

Om rusteloze zielen van hun zonden te verlossen,

En ik sluip door het leven en beef als iemand roept...

Ik ben jong, ik ben niemand - ik zal niemand zijn.

Tijdens het bezoek scheurde ik mijn schoenen en jas uit.

Het kan me niet schelen wat er daarna met me gebeurt

Ik wil gewoon ergens een pauze nemen van paniek

Wat jaagt me van plaats naar plaats met honger en kou ...

De mensen die ik zie staan ​​met hun rug naar mij toe:

Die bij de poort stroomt, die wacht op het meisje.

Zelfs de hond van mijn vriend blaft als hij me ziet...

Ik heb zelf heel goed gewerkt in mijn leven,

Dus ik kom stiekem thuis in de schemering - als een dief.

Een warme stilte omringt me,

Ik val van mijn voeten en voel mijn handen op mijn schouders

Ik buig mijn hoofd naar iemands voeten, als onder een bijl.

Mijn gewonde voeten gloeien in het donker

Maar de paniek - ik weet niet hoe ik het weet - is voorbij voor mij ...