Źródło - Jacek Kaczmarski

Płynie rzeka wąwozem, jak dnem koleiny

Która sama siebie żłobiła

Rosną ściany wąwozu, z obu stron coraz wyżej

Tam na górze są ponoć równiny

I im więcej tej wody, tym się głębiej potoczy

Sama biorąc na siebie cień zboczy…

Piach spod nurtu ucieka, nurt po piachu się wije

Własna w czeluść ciągnie go siła

Ale jest ciągle rzeka na dnie tej rozpadliny

Jest i będzie, będzie jak była

Bo źródło, bo źródło wciąż bije

A na ścianach wąwozu pasy barw i wyżłobień

Tej rzeki historia, tych brzegów

Ślady głazów rozmytych, cienie drzew powalonych

Muł zgarnięty pod siebie wbrew sobie

A hen, w dole blask nikły ciągle ziemię rozcina

Ziemia nad nim się zrastać zaczyna…

Z obu stron żwir i glina, by zatrzymać go w biegu

Woda syczy i wchłania, lecz żyje

I zakręca, omija, wsiąka, wspina się, pieni

Ale płynie, wciąż płynie wbrew brzegom

Bo źródło, bo źródło wciąż bije

I są miejsca, gdzie w szlamie woda niemal zastygła

Pod kożuchem brudnej zieleni;

Tam ślad, prędzej niż ten, co zostawił go, znika

Niewidoczne bagienne są sidła

Ale źródło wciąż bije, tłoczy puls między stoki

Więc jest nurt, choć ukryty dla oka!

Nieba prawie nie widać, czeluść chłodna i ciemna

Niech się sypią lawiny kamieni!

I niech łączą się zbocza bezlitosnych wąwozów

Bo cóż drąży kształt przyszłych przestrzeni

Jak nie rzeka podziemna?

Groty w skałach wypłucze, żyły złote odkryje

Bo źródło, bo źródło wciąż bije…

De rivier stroomt door een ravijn, als de bodem van een sleur

Wie heeft zichzelf gesneden?

De ravijnmuren stijgen, aan beide kanten hoger en hoger

Er zijn vlaktes daarboven

En hoe meer van dit water, hoe dieper het zal gaan

De schaduw van de hellingen op zich nemend...

Het zand komt onder de stroming vandaan, de stroming kronkelt over het zand

Zijn kracht trekt hem in de afgrond

Maar er is nog steeds een rivier op de bodem van deze kloof

Het is en zal zijn, het zal zijn zoals het was

Omdat de bron, omdat de bron nog steeds klopt

En op de muren van het ravijn, strepen van kleuren en groeven

Geschiedenis van deze rivier, van deze oevers

Sporen van vage rotsblokken, schaduwen van omgevallen bomen

De muilezel wordt ondanks zichzelf tegen zichzelf opgeschept

En kip, onder de vage gloed snijdt nog steeds door de grond

De grond boven hem begint samen te groeien...

Grind en klei aan beide kanten om te voorkomen dat hij gaat rennen

Het water sist en absorbeert, maar leeft

En het draait, omzeilt, trekt in, klimt, schuimt

Maar het stroomt, stroomt nog steeds tegen de oevers

Omdat de bron, omdat de bron nog steeds klopt

En er zijn plekken waar het water bijna bevroren is in het slijm

Onder een jas van vuil groen;

Daar verdwijnt het spoor sneller dan het spoor dat het achterliet

De strikken zijn onzichtbaar in de moerassen

Maar de bron klopt nog steeds en dwingt de puls tussen de hellingen

Er is dus een stroom, hoewel verborgen voor het oog!

De lucht is bijna onzichtbaar, de diepte is koel en donker

Laat er lawines van stenen zijn!

En laat de hellingen van de genadeloze ravijnen samenvloeien

Want wat is de vorm van de toekomstige ruimtes?

Hoe niet een ondergrondse rivier?

Hij zal de grotten in de rotsen doorspoelen, hij zal de gouden aderen ontdekken

Omdat de bron, omdat de bron nog steeds klopt...