Requiem rozbiorowe - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Łapiński, PRZEMYSŁAW GINTROWSKI

Pamięć moja — ponurej natury:

Nie chce wskrzeszać soczystych rozkoszy,

Nie rozczuli jej flet,

Nie rozrusza tamburyn,

Płoche szczęście ją peszy i płoszy.

Pamięć moją ożywia żałoba,

Lecz — nie płaczka rozpaczą podniosła,

Tylko wściekły ten wstyd,

Co się szwenda po grobach,

Które lepka pleśń legend porosła.

Jeśli grzmiące obrzędy bezcześci,

Jeśli babrze się w szczątkach wstydliwych —

To nie po to, by mieć

Nośny temat do pieśni,

Lecz by wstyd — był ostrogą - dla żywych

II

Głos II:

Na śniadaniu u Carycy

Sutą dzieli się potrawę;

Pertraktują biesiadnicy

Komu jaki kęs i skrawek.

Temu galicyjski połeć,

Temu — wielkopolski gryz;

Monarchini żre nad stołem

Schab «Polonia á la russe»

Chór:

Nie przystroi się garnirem

Za to krwistym sosem lśni,

Dies irae, dies irae

Idą na nią gniewu dni.

Uczta w imię Trójcy Świętej

Oświeconych autokratów

Potwierdzona dokumentem

Co posiada moc traktatu.

Nie ma to, jak pełna miska

Do dyplomatycznej gry,

Choć wątpliwy na niej przysmak:

Kapuściane polskie łby.

Chór:

Zaraz się nad nimi schylą

Żeby im upuścić krwi

Dies irae, dies irae

Idą na nią gniewu dni.

Polska karczma wciąż pijana

Od swych obłąkańczych swar,

Polska pana i plebana

Zatopiona w chamski gwar.

Bizantyjski na niej przepych

Azjatycki na niej brud.

Więc się do trzech par rąk lepi

I potrójny syci głód.

Chór:

Nie powlecze jej nikt kirem

Nie uroni nad nią łzy

Dies irae, dies irae

Idą na nią gniewu dni.

III

Głos II:

Śpijcie spokojnie ojcowie i matki

Naszego «ja" — co tak dziś niewyraźne.

Już poza wami żywotów przypadki

I wybór między zbawieniem, a kaźnią.

Was nic już więcej obchodzić nie musi

Dotknięci życiem — snujcie śmierci smutek.

To nam spuściznę dziwną czas wykrztusił,

Niewymienialną na żadną walutę.

Chór:

Śpijcie — wy poza dobrem, poza złem

Requiem.

Głos I:

Śpijcie spokojnie — zdradzeni, zsyłani,

Mięso eposów skomlące o sens;

Straceńcy, stróże niewidzialnych granic

Powyznaczanych majestatem klęsk.

Niech was nie budzą skrzekliwe capstrzyki,

Parady, werble, rocznicowe msze;

Szare — z ołowiu sumień - żołnierzyki,

Grzechot w pudełku pamięci, na dnie!

Chór:

Śpijcie — już poza dobrem, poza złem

Requiem.

Głos II:

Śpijcie spokojnie — skrytym zdradom wierni,

Za bezcen strachu swej pychy kupieni,

Karni dzierżawcy cmentarnej guberni,

Hetmańskich buław, biskupich pierścieni.

Nikt wam już dzisiaj nie pohańbi mogił;

Sąd ostateczny odległy, niepewny,

Nieprzeliczone zapomnienia drogi,

Bóg dobrotliwy, człowiek — krótko gniewny.

Chór:

Śpijcie — znów poza dobrem, poza złem

Requiem.

Głos I:

Śpijcie spokojnie — mędrcy przenikliwi,

Żonglerzy światła, tak bezsilnie świetni,

Że nawet temu niezdolni się dziwić,

Gdy próchnem w mroku świeci ból szlachetny.

Wszystkoście z góry najlepiej wiedzieli,

Lecz nie zdołali niczemu zapobiec:

Naładowana broń - co nie wystrzeli,

Bo ma na ścianie wisieć ku ozdobie.

Chór:

Śpijcie więc, poza dobrem, poza złem

Requiem.

Głos II:

I ty spokojnie śpij, bezkształtny tłumie

Analfabetów o zwichniętych karkach,

Którego grozy nigdy nie zrozumie

Mędrzec, wojownik, skazaniec ni zdrajca.

Śpij, boś też myślał, walczył, i też zdradzał;

Czemu byś lepszy miał być niż te tuzy,

Dla których człowiek, wiara, rozum, władza

Do tego tylko, by im służyć - służy!

Głos I i II:

Śpij wstrzymywany dobrem, gnany złem

Requiem.

IV Chór:

Jesteśmy — jacy jesteśmy

Byliśmy — jacyśmy byli

Tę prawdę o sobie unieśmy

W tej krótkiej, danej nam chwili.

Będziemy — jacy zechcemy

Byle wiedzieć nam — czego chcieć,

Lecz — nie wiemy — czego nie wiemy,

Więc nie mamy — co chcemy mieć.

Mogliśmy, czego nie wolno,

Co wolno — nie chcemy móc.

Wolimy niewolę niż wolność,

W której nie ma o co łbem tłuc.

Więc będziemy — jacyśmy byli,

Więc jesteśmy — a jakby nas brak

W tej krótkiej danej nam chwili,

Której jutro nie będzie i tak…

Głos I:

Tym, co w szkarłatach, tym w kazamatach,

Tym, co w kapturach i tym na sznurach,

Tym, co w powozach i tym w powrozach

Chór:

Lacrimosa.

Nie mamy rąk — mamy łapy,

Nie mamy głów — mamy łby.

Dlatego dla nas ochłapy,

Dlatego po nas — łzy.

Głos II:

Tym w dumnej pozie i tym w pokorze,

Tym, co w koszarach i tym w koszmarach,

Tym, co w przestworzach i tym w obozach —

Chór:

Lacrimosa.

Nie mamy snów — lecz majaki,

Nie mamy myśli — lecz szał,

Dlatego los byle jaki,

Dlatego głos łka, jak łkał.

Głos I:

Tym — złote zboża, tym — ostrze noża.

Tym — szlak po płozach, tym — szlam bezdroża,

Tym — łaska boża, tym — trwożna groza

Chór:

Lacrimosa.

Nie mamy wiary, lecz złudy,

Za dzieje nasze — zbiór klechd.

Dlatego trwać będą trudy

Nasz własny płacz i z nas śmiech.

Mijn herinnering - van een sombere aard:

Ik wil geen sappige geneugten doen herleven,

Ze voelden haar fluit niet,

De tamboerijn start niet

Een vaag geluk beangstigt haar en jaagt haar weg.

Mijn geheugen wordt bezield door rouw,

Maar - niet huilen wekte wanhoop op,

Alleen woedend deze schande

Wat dwaalt er rond de graven,

Waar de plakkerige vorm van legendes was opgegroeid.

Als de donderende riten profaan zijn,

Als het kruipt in schandelijke overblijfselen -

Het is niet om te hebben

Een dragend thema voor een lied,

Maar die schande - wees een aansporing - voor de levenden

II

Stem II:

Bij het ontbijt in de Tsaritsa

Het eten is verdeeld met de suta;

De feestvierders zijn aan het onderhandelen

Wie heeft er een hap en een schroot nodig.

Aan dit Galicische geslacht,

Temu - wielkopolski gryz;

De vorst eet aan tafel

Varkenslende «Polonia á la russe»

Koor:

Het zal zichzelf niet versieren met een pottenbakker

Maar het schijnt met een bloederige saus,

Dies irae, dies irae

De dagen van woede komen over haar.

Feest in de naam van de Heilige Drie-eenheid

Verlichte autocraten

Bevestigd door een document

Wat is de kracht van een verdrag.

Er gaat niets boven een volle kom

Naar het diplomatieke spel,

Hoewel een dubieuze delicatesse erop:

Poolse koolkoppen.

Koor:

Straks buigen ze zich over hen heen

Om ze te laten bloeden

Dies irae, dies irae

De dagen van woede komen over haar.

Poolse herberg nog steeds dronken

Van zijn waanzinnige ruzies,

Polen van de heer en de pastoor

Ondergedompeld in de onbeschofte buzz.

Byzantijnse pracht erop

Aziatisch vuil erop.

Dus drie paar handen zijn plakkerig

En driemaal voeden met honger.

Koor:

Niemand kan een kleurpotlood op haar zetten

Hij zal geen traan om haar laten vallen

Dies irae, dies irae

De dagen van woede komen over haar.

III

Stem II:

Slaap lekker, vaders en moeders

Ons "ik" - wat vandaag zo wazig is.

Al buiten je leven gevallen

En de keuze tussen redding en straf.

U hoeft zich nergens meer zorgen over te maken

Getroffen door het leven - weef verdriet om de dood.

Het is een vreemde erfenis die de tijd verstikte,

Niet inwisselbaar in welke valuta dan ook.

Koor:

Slaap - jij voorbij goed, voorbij kwaad

Requiem.

Stem I:

Slaap lekker - verraden, gestuurd,

Het vlees van de heldendichten die janken om betekenis;

Vernietigers, bewakers van onzichtbare grenzen

Gekenmerkt door de grootsheid van rampen.

Laat je niet wakker maken door krijsende tatoeages,

Parades, drums, jubileummissen;

Grijs - loden geweten - soldaten,

Een geratel in de geheugendoos, onderaan!

Koor:

Slaap - al voorbij goed, voorbij kwaad

Requiem.

Stem II:

Slaap lekker - trouw aan verborgen verraad,

Voor een beetje angst voor mijn trots gekocht,

Penal pachters van de begraafplaats gouvernement,

Hetman's knotsen, bisschoppelijke ringen.

Niemand zal uw graven vandaag te schande maken;

Het uiteindelijke oordeel is ver, onzeker,

Talloze vergeetachtigheid van de weg,

God vriendelijk, man - kort boos.

Koor:

Slaap - weer voorbij het goede, voorbij het kwade

Requiem.

Stem I:

Slaap lekker - wijze mannen,

Jongleurs van het licht, zo hulpeloos groot

Dat ze niet eens verbaasd kunnen zijn

Wanneer een nobele pijn schijnt in het donker met verval.

Jullie wisten het allemaal het beste van tevoren

Maar ze hebben niets kunnen voorkomen:

Geladen wapens - wat zal niet vuren,

Omdat het als decoratie aan de muur moet hangen.

Koor:

Dus slaap, voorbij goed, voorbij kwaad

Requiem.

Stem II:

En je slaapt vredig, vormeloze menigte

Analfabeten met ontwrichte nek

Wiens afschuw hij nooit zal begrijpen

Een wijs man, een krijger, een veroordeelde en een verrader.

Slaap, want ook jij dacht, vocht en bedroog je;

Waarom zou je beter zijn dan deze grote man?

Voor wie mens, geloof, rede, macht?

Alleen om ze te dienen - het dient!

Stem I en II:

Slaap belemmerd door goed, gedreven door kwaad

Requiem.

IV Koor:

Wij zijn - wie wij zijn

We waren - wat we waren

Laten we deze waarheid over onszelf opheffen

In dit korte moment aan ons gegeven.

We zullen zijn - wat we ook willen

Zolang we weten - wat te willen,

Maar - we weten niet - wat we niet weten

Dus we hebben niet - wat we willen hebben.

We konden, wat niet mag

Wat is toegestaan ​​- dat willen we niet zijn.

Wij verkiezen slavernij boven vrijheid

Waarin niets om je kop tegen te slaan.

Dus we zullen zijn - wat we waren,

Dus we zijn - en alsof we ontbreken

In dit korte moment dat ons is gegeven,

Wat morgen sowieso niet zal zijn...

Stem I:

Wat is er in scharlaken, in de kazematten,

Wat zit er in de kappen en in de snaren,

Wat zit er in de koetsen en in de touwen

Koor:

Lacrimosa.

We hebben geen handen - we hebben poten,

We hebben geen hoofden - we hebben hoofden.

Daarom, kladjes voor ons,

Daarom, na ons - tranen.

Stem II:

De ene in een trotse pose en de andere in nederigheid,

Wat in de kazernes en in de nachtmerries,

Wat in de lucht en in de kampen -

Koor:

Lacrimosa.

We hebben geen dromen - maar dromen,

We hebben geen gedachten - maar razernij,

Daarom, elk lot,

Daarom huilt de stem zoals hij heeft gesnikt.

Stem I:

Dit - de gouden korrel, de - het lemmet van het mes.

Waaronder - een spoor op een loper, het - slijm van de wildernis,

Dit - Gods genade, dit - vreselijke terreur

Koor:

Lacrimosa.

We hebben geen geloof maar waanideeën

Voor onze geschiedenis - een verzameling klechd.

Daarom zullen de ontberingen doorgaan

Ons eigen gehuil en gelach om ons.