Pustynia 80 - Jacek Kaczmarski

Wielbłądy upadają ze zmęczenia

Piach oczom wzrok odbiera, w zębach zgrzyta

Nasz ślad za nami znika w okamgnieniu

O zagubioną drogę nikt nie pyta

Wtem słychać gniewny pomruk poganiaczy

Wymownie kładą dłonie na kindżały

Żądają wina kobiet i zapłaty

Klną jawnie nas wyprawę i świat cały

A my już chyba znamy kres podróży

Patrzymy póki jeszcze starczy siły

Jak w piasku wiatr nam przyszłość wróży

W zbiorowe dawnych wypraw dmąc mogiły

Przewodnik zagubionej karawany

Unosi się w strzemionach

Słońce świeci

Kolejne tworzy nam fatamorgany

Oazy obiecuje

Naszym dzieciom

Kamelen vallen van uitputting

De ogen zijn verduisterd met zand, en de tanden knarsen

Ons spoor achter ons verdwijnt in een flits

Niemand vraagt ​​naar de verloren weg

Dan wordt het boze gemompel van de prikstokken gehoord

Ze legden welsprekend hun handen op dolken

Ze eisen vrouwenwijn en betaling

We zijn openlijk vervloekt door de expeditie en de hele wereld

En we weten het einde van de reis al

We kijken zolang er nog voldoende kracht is

Zoals de wind in het zand, is de toekomst voorspeld voor ons

In collectieve oude expedities die graven blazen

Gids voor verloren caravans

Het stijgt in de stijgbeugels

De zon schijnt

De volgende creëren wonderen voor ons

Oase belooft

Aan onze kinderen