Portret płonący - Jacek Kaczmarski

Takaś mi przedwczesnym zmierzchem

Gdy przybojem grzmi ocean

Jakbyś nie powstała jeszcze

A już prawie przeminęła

Kształt twój, niemal nieuchwytny

Żarzy się obrysem mroku;

Stoisz niema, jak wykrzyknik

Który uwiązł w gardle grzmotu

Włosy w aureoli ognia

Skronią pełznie lawy strumyk;

Smukła jesteś jak pochodnia

Zapalona na tle łuny

W oczach dymu masz spirale

W ustach krzepnie popiół mokry;

Tylko w szyi tętni stale

Kryształ pulsu nieroztropny

Bije to źródełko tycie

Syczą zgliszcza, ciemność skwierczy;

Nosisz w sobie jedno życie

Nosisz w sobie wszystkie śmierci

Zo'n voorbarige schemering voor mij

Wanneer de oceaan dondert

Alsof je nog niet bent opgestaan

En het is bijna weg

Jouw vorm, bijna ongrijpbaar

Het gloeit met de contouren van duisternis;

Je staat stil, als een uitroepteken

Dat bleef steken in de keel van de donder

Haar in een halo van vuur

Een lavastroom kruipt door zijn tempels;

Je bent zo slank als een fakkel

Verlicht tegen de gloed van de gloed

Je hebt spiralen in de ogen van de rook

Natte as stolt in de mond;

Alleen in de nek pulseert het constant

Pulskristal onvoorzichtig

Deze lente verslaat afvallen

As sist, het donker sist;

Je hebt één leven in je

Je draagt ​​alle doden in je