Poczekalnia - Jacek Kaczmarski

Siedzieliśmy w poczekalni, bo na zewnątrz deszcz i ziąb

Do pociągu sporo czasu jeszcze było

Można zatem wypić kawę, albo rzucić cos na ząb

Bo nikt nie wie kiedy człek znów napcha ryło

Wtem słyszymy kół stukoty i lokomotywy świst

Więc rzucamy się do wyjścia na perony

Ale w miejscu na zatrzymał megafonów zgrzyt i pisk

— To nie wasz pociąg!

— ogłosiły megafony

Uwierzyliśmy megafonom

Uprzejmie wszak ostrzegły nas

Po co stać w deszczu na peronie

Skoro przed nami jeszcze czas

Żarcie szybko się skończyło, nuda zagroziła nam

Zaczęliśmy drzemać, marzyć i flirtować

Ktoś przygrywał na gitarze, zanucili tu i tam

Zaciążyły nam do tyłu nasze głowy

Wtem słyszymy kół stukoty i lokomotywy świst

Więc ospale podnosimy się z foteli

Ale w miejscu nas zatrzymał megafonów zgrzyt i pisk

— To nie wasz pociąg!

— przez megafon powiedzieli

Uwierzyliśmy megafonom

Pomarzyć w cieple — dobra rzecz

Po co stać w deszczu na peronie

Zamiast w fotelu miękkim lec

Po marzeniach przyszła kolej na dziewczyny oraz łyk

Co pozwolił nam zapomnieć o czekaniu

Gdy tymczasem za oknami «enty» już się użył świt

I poczuliśmy się trochę oszukani

Więc gdy znowu kół stukoty usłyszeliśmy i świst

W garść się wzięliśmy i dalej na perony

Lecz zatrzymał nas na progu już znajomy zgrzyt i pisk

— To nie wasz pociąg!

— ogłosiły megafony

Uwierzyliśmy megafonom

W końcu nie było nam tak źle

Po co stać w deszczu na peronie

Gdzie z wszystkich stron wichura dmie

Uderzyło nas jak gromem, spojrzeliśmy wreszcie w krąg

Choć już wiele, wiele świtów przeminęło

I patrzymy w starcze oczy powstrzymując drżenie rąk

Zadziwieni, gdzie się życie nam podziało

Wybiegamy na perony, lecz na torach leży rdza

Semafory hen pod lasem opuszczone

Żaden pociąg nie zabierze już z tej poczekalni nas

Milczą teraz niepotrzebne megafony

I gorzko się zapatrzyliśmy

W zabrane nam dalekie strony

I w duszach swych przeklinaliśmy

Tę łatwą wiarę w megafony

We zaten in de wachtkamer omdat het buiten regende en afkoelde

Het was nog een lange tijd om naar de trein te gaan

Zodat je een kopje koffie kunt drinken of iets kunt eten

Omdat niemand weet wanneer een man het hol weer aan het vullen is

Dan horen we het gekletter van de wielen en het gefluit van de locomotieven

Dus we haasten ons naar de platforms

Maar waar de luidsprekers stopten, stopte het krijsen en krijsen

- Het is niet jouw trein!

De luidsprekers aangekondigd

We geloofden de megafoons

Ze hebben ons tenslotte vriendelijk gewaarschuwd

Waarom in de regen op het platform staan?

Aangezien er nog tijd is om te komen

Het eten was snel op en de verveling dreigde ons

We begonnen te dutten, dromen en flirten

Iemand speelde gitaar, ze neuriën hier en daar

Onze hoofden woog zwaar op onze rug

Dan horen we het gekletter van de wielen en het gefluit van de locomotieven

Dus laten we traag opstaan ​​uit onze stoelen

Maar in onze plaats werden de luidsprekers gestopt door een gierend gierend geluid

- Het is niet jouw trein!

Ze zeiden door een megafoon

We geloofden de megafoons

Om warm te dromen - een goede zaak

Waarom in de regen op het platform staan?

In plaats van een zachte fauteuil vlieg ik

Na de dromen was het de beurt aan de meiden en een slokje

Waardoor we het wachten vergaten

Ondertussen, buiten de ramen van de "enta", was het al dageraad

En we voelden ons een beetje bedrogen

Dus toen we weer het gekletter van wielen hoorden, hoorden we een fluitje

We trokken samen en gingen verder naar de perrons

Maar we werden op de drempel tegengehouden door het al bekende gekrijs en gepiep

- Het is niet jouw trein!

De luidsprekers aangekondigd

We geloofden de megafoons

Zo erg was het bij ons toch ook weer niet

Waarom in de regen op het platform staan?

Waar de wind aan alle kanten waait

We werden getroffen als een bliksemschicht, we keken eindelijk in de cirkel

Hoewel vele, vele dageraaden zijn verstreken

En we kijken in de oude ogen en stoppen het trillen van onze handen

Verbaasd waar ons leven is gebleven

We rennen naar de perrons, maar er zit roest op de sporen

Kip semaforen in de buurt van het bos

Geen trein brengt ons meer uit deze wachtkamer

Onnodige luidsprekers zijn nu stil

En we keken bitter

In verre pagina's die van ons zijn genomen

En we vervloekten in onze ziel

Dat gemakkelijke vertrouwen in megafoons