Piosenka żebracza - Jacek Kaczmarski

Dajcie mi proszę, co łaska.

Żebrak — też człowiek do diaska!

Śpiewać już nie mam siły,

Żarty mi się skończyły.

Siedzę na Placu Zamkowym

Z tym, co na plecach zostało,

Sięgam po rozum do głowy,

Lecz rozum by żyć - to za mało!

Tłuką o pierś resztki serca,

Serce nadzieją frymarczy,

Lecz — może jestem oszczerca —

Serce — by żyć - nie wystarczy!

Dajcie mi proszę, co łaska…

Mówią mi — wstań i zapracuj!

Raz jeszcze zakasz rękawy,

Albo zabieraj się z placu

Bo szpecisz piękno Warszawy.

Tu zagraniczni turyści

Widzieć chcą cud odbudowy

A ty wrażenia im niszczysz

Żebrząc na Placu Zamkowym.

Dajcie mi proszę, co łaska…

Gdybym łez trochę miał jeszcze

To bym nad sobą zapłakał

Kto dziś pamięta w rym mieście

Że to ja budowałem barbakan!

Człowiek bez dały urodzin,

Człowiek bez dnia swych imienin —

Życie oddałem urodzie

Renesansowych kamienic.

Dajcie mi proszę, co łaska…

Nigdy nikomu nie znany,

Po łokcie w glinie i w piachu

Ryłem, jak kret tresowany

Tunel na Trasie Wschód-Zachód.

Jakby mi było za mało

Pracy do grobowej deski

Póki sił jeszcze starczało

Stawiałem Zamek Królewski.

Dajcie mi proszę, co łaska…

Nie mówcie więc, że coś niszczę,

Nie mówcie mi, że coś szpecę

Bo moje myśli są czystsze

Niż wasze myśli i serca.

Tkwić chcę tu duszą i ciałem,

Spróbujcie mi to odebrać!

To miasto — ja zbudowałem

By mieć na starość gdzie żebrać…

Dajcie mi proszę, co łaska…

Geef me alsjeblieft wat je wilt.

Een bedelaar - ook een verdomde man!

Ik heb geen kracht meer om te zingen,

Mijn grappen zijn voorbij.

Ik zit op het Kasteelplein

Met wat er nog op mijn rug zit

Ik reik naar mijn hoofd

Maar reden om te leven is niet genoeg!

Ze sloegen de resten van hun hart tegen hun borsten,

Het hart is de hoop van een barman,

Maar - misschien ben ik een lasteraar -

Het hart - om te leven - is niet genoeg!

Geef me alsjeblieft wat je genade...

Ze vertellen me - sta op en werk!

Stroop je mouwen weer op

Of ga van het plein af

Omdat je de schoonheid van Warschau misvormt.

Hier zijn buitenlandse toeristen

Ze willen het wonder van de wederopbouw zien

En je vernietigt hun indrukken

Bedelen op het Kasteelplein.

Geef me alsjeblieft wat je genade...

Als ik wat meer tranen had

Ik zou voor mezelf huilen

Wie herinnert zich vandaag in deze stad?

Dat ik een Barbican aan het bouwen was!

Een man zonder verjaardag,

Een man zonder zijn naamdag -

Ik gaf mijn leven aan schoonheid

Renaissance huurkazernes.

Geef me alsjeblieft wat je genade...

Nooit bekend bij iemand

Tot aan de ellebogen in klei en zand

Ik begroef als een getrainde mol

Tunnel op de Oost-West Route.

Alsof het niet genoeg voor mij was

Werk aan de doodsraad

Zolang er nog voldoende kracht was

Ik heb het koninklijk kasteel gebouwd.

Geef me alsjeblieft wat je genade...

Dus zeg niet dat ik iets breek

Zeg me niet dat ik iets verpruts

Omdat mijn gedachten schoner zijn

Dan je gedachten en harten.

Ik wil hier blijven met mijn lichaam en ziel,

Probeer het van me af te pakken!

Deze stad - ik heb gebouwd

Om op oudere leeftijd te hebben waar te bedelen ...

Geef me alsjeblieft wat je genade...