Pijak - Jacek Kaczmarski

Pijany poeta ma za złe że klaszczą

Że patrzą na niego ciekawie

Że każdy mu nietakt łaskawie wybaczą

Poeta wszak wariat jest prawie

Nie chodzi po ziemi współżyje z duchami

Ich mowę na wylot zna przecież

I cóż że ogląda się wciąż za trunkami

Alkohol nie szkodzi poecie

Kochają go bardzo drwiąc z rąk jego drżenia

Ta drwina współczucia ma nazwę

Ugoszczą przytulą ukoją cierpienia

A on mimo wszystko ma za złe

Do łez się zamartwią że znowu nic nie jadł

Że pali za dużo i nie śpi

Że w oczach mu tańczy szaleńcza zawieja

A oni pragnęliby pieśni

Zakocha się szczerze trzy razy na tydzień

I wtedy zstępuje na ziemię

Czasami w połowie wieczoru gdzieś wyjdzie

Czasami wpół słowa zadrzemie

A oni się wtedy po cichu rozzłoszczą

Że nie dba gdy w krąg niego siedzą

Lecz czegoś mu jednak naprawdę zazdroszczą

Lecz czego zazdroszczą nie wiedzą

De dronken dichter heeft er een hekel aan dat ze klappen

Dat ze hem nieuwsgierig aankijken

Dat ze hem elk wangedrag zouden vergeven

De dichter is tenslotte bijna gek

Hij loopt niet op aarde, hij leeft met geesten

Hij kent immers hun spraak door en door

Nou, je bent nog steeds op zoek naar drankjes

Alcohol schaadt de dichter niet

Ze houden heel veel van hem en spotten met zijn trillende handen

Deze bespotting van mededogen heeft een naam

Ze zullen je een knuffel geven en je lijden verzachten

En hij houdt het nog steeds tegen

Ze zullen zich tot tranen zorgen maken dat hij niets meer heeft gegeten

Dat ze te veel rookt en wakker is

Dat een gekmakende wind in zijn ogen danst

En ze willen graag liedjes

Hij wordt echt drie keer per week verliefd

En dan komt hij op aarde

Soms gaat hij midden in de avond ergens uit

Soms doet een half woord een dutje

En dan worden ze stilletjes boos

Dat het hem niets kan schelen als ze om hem heen zitten

Maar ze benijden hem echt iets

Maar waar ze jaloers op zijn, weten ze niet