Ostatnie Dni Norwida - Jacek Kaczmarski

Piękno jest na to żeby zachwycało

Nie znam piękniejszej nad piękno ojczyzny

W której — minąwszy przeznaczeń mielizny

Warto zanurzyć obolałe ciało

Pychy się wyzbyć

Grobowce Piękna — kosztowne artyzmy

Których wieczności wzór — piramid stałość

Na duszę kładą tylko plamę białą

Jak bandaż kłamstwa co owija blizny

By nie bolało

A nad Sekwaną pochylona gałąź

Żywa pod blaskiem corocznej siwizny

Wspomina drzewo układane w pryzmy

Gdy Templariuszy Król spalał wspaniałość

W czas wielkiej schizmy

Ściemniała belka w narożniku izby

W której się kiedyś na ludwiki grało

Dobrze pamięta choć wygięta w pałąk

Czas gdy Moliera psy uliczne gryzły

Z Pana pochwałą!

Tu Marsyliankę też się poznawało

Gdy wolność tłumu obwieszczały gwizdy

I bruk paryski był - jak nigdy — żyzny

Bo gilotyna grała aż chrupały

Karki w bieliźnie

Po Bonapartem ścichły echa wyzwisk

Szańce Komuny w bieg życia wessało

I świat w bezduszną obrasta dojrzałość

Knuty z jedwabiu przemysł socjalizmy

Nabite Działo!

Ręce grabieją wino całkiem kwaśne

Na rękawiczki braknie mi pieniędzy

I myśl zmarznięta nie chce płynąć prędzej

A przecież przez nią i to dla niej właśnie

Umieram w nędzy…

Więc cóż jest piękno?

Wód słoneczne bryzgi?

Diament w popiołach?

Pamięć?

Doskonałość?

Gdyby to tylko — byłoby za mało!

Dusza rozpięta raz na Krzyżu myśli

Wyrazi — Całość!

Schoonheid is er om heerlijk te zijn

Ik ken geen moederland mooier dan het is

Waarin - het lot van de scholen gepasseerd hebben

Het is de moeite waard om een ​​pijnlijk lichaam onder te dompelen

Om van trots af te komen

Tombs of Beauty - kostbaar kunstenaarschap

Wiens eeuwigheidspatroon - de constantheid van de piramides?

Ze zetten alleen een witte vlek op de ziel

Als een verband van leugens dat de littekens omhult

Dat het geen pijn zou doen

En een buigende tak over de Seine

Het leeft onder de gloed van het jaarlijkse grijze haar

Hij herinnert zich dat de boom in stapels werd gestapeld

Toen de Tempelierskoning zijn pracht verbrandde

In de tijd van het grote schisma

Een dimlicht in de hoek van de kamer

Waarin mensen vroeger ludwiki speelden

Ze herinnert zich goed, hoewel gebogen in een hoofdband

De tijd dat de straathonden van Molière bijten

Met lof van de Heer!

Hier leerde Marseillaise elkaar ook kennen

Toen de fluitjes de vrijheid van de menigte aankondigden

En het Parijse plaveisel was - als nooit tevoren - vruchtbaar

Omdat de guillotine kraakte

Nek in ondergoed

Na Bonaparte verstomden de echo's van de beledigingen

Het zoog de wallen van de Commune in de loop van het leven

En de wereld groeit in zielloze volwassenheid

Knuty zijde-industrie van het socialisme

Geladen kanon!

De handen harken de wijn behoorlijk zuur

Ik heb niet genoeg geld voor handschoenen

En de koude gedachte wil niet sneller stromen

En vanwege haar, en dat is voor haar

Ik sterf in armoede...

Dus wat is schoonheid?

Zonnewater spatten?

Diamant in de as?

Geheugen?

Perfectie?

Als het maar niet genoeg zou zijn!

Een ziel strekte zich eens uit op het kruis van gedachten

Hij zal uitdrukken - Het geheel!