Manewry - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Łapiński

Bez ruchu każą tkwić nam tu Jak długo — nie pamiętam już

Brak nam powietrza słów i snu

W gardłach — zaschniętej śliny kurz

Jak okiem sięgnąć w strony dwie

Okopów linie ciągną się

A my czekamy — mija czas

I do ataku wciąż nie posyłają nas!

Powiecie — śpieszyć się nie ma gdzie!

I to jest prawda — co tu kryć?

Lecz gdy w okopy nas się śle

To kiedyś atak musi być!

Jedna jest tylko droga stąd

Gdzie horyzonty wrogie się mglą

Inaczej zaś polowy sąd

A dać się swoim — to już gruby błąd!

Wszak to manewry tylko są

Na wzgórzach lornet błyszczą szkła

Wszystko jest strategiczną grą

W której brać udział muszę ja!

Kolega pyta raz po raz

Co będzie jeśli trafią nas

Odpowiedź jedna musi być:

Po prostu nie będziemy żyć!

Krzyk!

I ruszamy do ataku

Na odsłonięte stoki wzgórz

Wokół wybuchy czarnych krzaków

Dym!

Huk!

I nic nie widać już!

W głowie panicznie mi się trzepie

Jak w klatce ptak spłoszony — puls

Więc żyję!

Czy to naboje ślepe?

Czy może to ślepota kul?!

Wtem w miejscu zatrzymuję się

Gdzie jest przyjaciel, gdzie jest wróg?!

Nie widzę go!

On widzi mnie!

Strzał!

Ból!

I lecę z nóg!

Leżę - przy ziemi trzymam twarz

Swój własny oddech czuję z niej

Z dali co mój wchłonęła wrzask

Idą sanitariusze trzej…

Co chwila słyszę suchy strzał

Wstrzymuję przerażony dech

To tych co przeżyli boju szał

Dobija tamtych trzech!

Już są tuż tuż!

Zastygam i Podchodzą, nachylają się…

Widzę znajome twarze trzy

Strzał!

Dobili mnie.

— Zbudź się - Otwieram oczy — pole

Kolega — okop — flagi żerdź.

Zmrok.

Wciąż czekamy na swą kolej.

Żyjemy.

Śniąc śmierć.

Ze zorgen ervoor dat we hier roerloos blijven. Hoe lang - ik weet het niet meer

We missen de lucht van woorden en slapen

In de kelen van gedroogd speeksel, stof

Twee pagina's zover het oog reikt

De lijnen van de loopgraven gaan door

En we wachten - de tijd verstrijkt

En ze sturen ons nog steeds niet om aan te vallen!

U zult zeggen - u hoeft zich nergens te haasten!

En dat is de waarheid - wat valt er te verbergen?

Maar wanneer we naar de loopgraven worden gestuurd

Het moet een keer een aanval zijn!

Er is maar één weg vanaf hier

Waar vijandige horizonten vervagen

Anders een veldhof

En jezelf aan de jouwe geven - dit is een vette fout!

Het zijn tenslotte maar manoeuvres

De bril schittert op de heuvels van de verrekijker

Alles is een strategisch spel

Waar ik aan moet deelnemen!

Een collega vraagt ​​het keer op keer

Wat als ze ons raken?

Een antwoord moet zijn:

We zullen gewoon niet leven!

Schreeuw!

En we gaan aanvallen

Naar de blootgestelde hellingen van de heuvels

Er zijn uitbarstingen van zwarte struiken rondom

Rook!

Knal!

En je ziet niets meer!

Mijn hoofd fladdert van paniek

Als een bange vogel in een kooi - een hartslag

Dus ik leef!

Zijn dit lege cartridges?

Zou het kogelblindheid kunnen zijn?!

Dan stop ik op mijn plaats

Waar is de vriend, waar is de vijand?!

Ik kan hem niet zien!

Hij ziet mij!

Schot!

Pijn!

En ik vlieg van mijn voeten!

Ik lieg - ik houd mijn gezicht op de grond

Ik voel mijn eigen adem van haar

Van ver weg wat de mijne werd geabsorbeerd door de schreeuw

Er komen drie ambulancebroeders...

Af en toe hoor ik een droog schot

Ik houd mijn doodsbange adem in

Het is voor degenen die de strijd hebben overleefd

Hij vermoordt die drie!

Ze zijn net om de hoek!

Ik verstijf en ze naderen, leunend over ...

Ik zie drie bekende gezichten

Schot!

Ze hebben me vermoord.

- Word wakker - ik open mijn ogen - het veld

Een collega - een loopgraaf - paalvlaggen.

vallen van de avond.

We wachten nog steeds op onze beurt.

We leven.

Dood dromen.