Litania - Jacek Kaczmarski

Od swych ojców dojrzalsi, kiedy byli w tym wieku

Beznadziejną ich drogą podążamy — na przekór

Czasem słabsi od kurzu wstrzymujemy wichury

I stawiamy pomniki zapomnianej kultury

Czasem twardsi od skały i jak skała nieczuli

Omijamy spojrzeniem wyrywany bruk ulic

Wszechstronniejsi od mędrców myśl chowamy na potem

Nazywamy mus — łaska i światłością - ciemnotę

Bardziej godni od królów z ziemi grząskiej od potu

Ślepym siłom historii wciąż skaczemy do oczu

Lecz mądrzejsi od wodzów, z twarzą nisko spuszczoną

Podajemy im co dzień przerdzewiałe strzemiona

Śmiertelniejsi od kwiatów podnosimy się łanem

Kiedy kosa już w ruchu, a pokosy sprzedane

Sprawiedliwsi od sędziów w trybunale wysokim

Z wyuczonym spokojem przyjmujemy wyroki

Bezwzględniejsi od katów, wreszcie wielcy i sami

Na szafotach gadamy odciętymi głowami

Volwassener dan hun vaders toen ze van deze leeftijd waren

We volgen hun hopeloze weg - ondanks dat

Soms, zwakker dan stof, houden we stormen tegen

En we bouwen monumenten van een vergeten cultuur

Soms zijn ze harder dan steen, en zo hard als steen

We vermijden de gescheurde bestrating van de straten

We verbergen gedachten die veelzijdiger zijn dan wijzen voor later

We noemen muze - genade en licht - onwetendheid

Meer waard dan de koningen van het moerassige land dan zweet

De blinde krachten van de geschiedenis zijn nog steeds in de ogen van de blinden

Maar wijzer dan leiders, met een laag gezicht

We geven ze elke dag roestige stijgbeugels

Dodelijker dan bloemen, we staan ​​op met een hinde

Wanneer de zeis in beweging is en de zwaden zijn verkocht

Eerlijker dan rechters in het hooggerechtshof

We accepteren zinnen met aangeleerde kalmte

Meedogenloos dan beulen, eindelijk geweldig en alleen

We kletsen met onze afgehakte hoofden op de steigers