Legenda o miłości - Jacek Kaczmarski

On ją dostrzegł nagle, ona go dojrzała

I świat im zniknął z oczu, jak z dmuchawca puszek

Ciało — jak powietrza — zapragnęło ciała

I czujnie się jęły obwąchiwać dusze

Tyle niepewności i odwagi tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Liczyli razem gwiazdy, biedronki i ptaki

Bo na siebie liczyć nie śmieli na razie

Każdy gest — sygnałem, każdy uśmiech — znakiem

Los — szyderczym szyfrem, astrologią wrażeń

Tyle prawd przewrotnych i tajemnic tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Aż wręczył jej tulipan: prężny, łebski, gładki

Purpurą nabrzmiały, jak płonącym mrokiem

A ona na to róży rozchyliła płatki

By spłynęły po nich życionośne soki

Tyle tkliwych lęków w nieuchronnej sile!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Misterium energii — wulkan, błyskawice

Szramy po pazurach i chwalebne sińce;

Zachłanną bachantkę skrzesał z bladolicej

Ona — z trubadura — swego barbarzyńcę

Tyle zapamiętań i przebudzeń tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Gniazdo i pisklęta, spełnione pragnienia

Uznali więc, że teraz stać ich już na wszystko:

Za dnia naprawiali usterki istnienia

Nocą przy kominku strzegli paleniska

Tyle dobrej woli, próżnych trudów tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

On ją zaczął zdradzać, choćby i w marzeniach

Ona drżała — czując cudzych oczu dotyk…

Czas im siebie skąpił na wspólne olśnienia

W bitwy się zmieniały codzienne kłopoty

Tyle w nich oskarżeń i winy w nich tyle!

Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę

I dopadł ich spokój.

Ani się spostrzegli —

Już grzali zziębłe stopy, choć wygasł kominek

I jeszcze z nawyku stare kłótnie wiedli

Gdzie miłość błądziła, jak zbędny przecinek

Tyle niespełnienia i przesytu tyle!

Ale już wiedzieli, że tylko przez chwilę…

Aż jemu się zmarło i ona w ślad za nim

Odeszła między gwiazdy, ptaki i biedronki

Wszak byli na wieczność w sobie zakochani

Nie cierpiąc nawet w kłótniach najkrótszej rozłąki

Tyle było życia — konania w nich tyle…

Ani nie poczuli, że tylko przez chwilę

Hij zag haar plotseling, zij zag hem

En de wereld verdween uit hun zicht, als uit een paardebloemblikken

Het lichaam wilde - net als lucht - een lichaam

En ze begonnen waakzaam aan zielen te snuiven

Zoveel onzekerheid en zoveel moed!

Geen van beiden wist dat voor een moment...

Ze telden samen sterren, lieveheersbeestjes en vogels

Omdat ze nog niet op zichzelf durfden te rekenen

Elk gebaar - een signaal, elke glimlach - een teken

Fate - een spottend cijfer, een astrologie van sensaties

Zoveel perverse waarheden en zoveel geheimen!

Geen van beiden wist dat voor een moment...

Tot hij haar een tulp overhandigde: opgewekt, hoofd en glad

Ze zwollen op van karmozijnrood, als een laaiende duisternis

En toen opende ze de bloemblaadjes van de roos

Dat de levenssappen over hen zouden stromen

Zoveel tedere angsten onvermijdelijke kracht!

Geen van beiden wist dat voor een moment...

Het mysterie van energie - vulkaan, bliksem

Klauwlittekens en glorieuze kneuzingen;

Hij bouwde de hebzuchtige bacchant van een bleke vrouw

Zij - de troubadour - haar barbaar

Zoveel herinneringen en opwekkingen!

Geen van beiden wist dat voor een moment...

Nest en kuikens, wensen vervuld

Dus besloten ze dat ze nu alles konden doen:

Overdag repareerden ze de fouten van het bestaan

'S Nachts bewaakten ze de haard bij de open haard

Zoveel goede wil, zoveel ijdele arbeid!

Geen van beiden wist dat voor een moment...

Hij begon haar te bedriegen, zelfs in zijn dromen

Ze trilde - voelde de ogen van iemand anders elkaar raken ...

Tijd besteed aan gedeelde onthullingen

Alledaagse problemen veranderden in gevechten

Er zitten zoveel beschuldigingen in en zoveel schuldgevoelens!

Geen van beiden wist dat het maar voor even was

En ze voelden zich rustig.

Ze merkten het niet -

Ze waren hun koude voeten al aan het opwarmen, hoewel de open haard uit was

En uit gewoonte begonnen ze oude ruzies uit te vechten

Waar liefde ronddwaalde als een onnodige komma

Zoveel ontevredenheid en zoveel verzadiging!

Maar dat wisten ze al heel even...

Tot hij stierf en zij hem volgde

Ze ging tussen de sterren, vogels en lieveheersbeestjes

Ze waren tenslotte eeuwig verliefd op elkaar

Zelfs niet de kortste scheiding in ruzies lijden

Er was zoveel leven - er stierven er zoveel...

Ze hadden ook niet het gevoel dat het maar voor even was