Landszaft z kroplą krwi - Jacek Kaczmarski

Za oknem jest łąka, jak dżungla obfita

Źdźbeł, liści i łodyg w labirynt poryta

Przez niezmordowane dżdżownice

Za łąką - jezioro, w jeziorze dzieciaki

Pluskają się co dzień bez celu, dla draki

By drżeć mieli o co rodzice

Jezioro się kończy łagodnym wzniesieniem

Na którym się pasą pod wieczór jelenie

I kosiarz się zmierzchem zachłyśnie

Wzniesieniem przesuwa się brzytwa liliowa

I kroplą po ostrzu jej spływa krwi owal

Gdy przetnie już słońce — jak wiśnię

Psy milkną, dzieciaki przestają rozrabiać

W szuwarach histeria panoszy się żabia

I tryton w akwarium zamiera…

I ty — nagle cicha — nie spuszczasz mnie z oka

W bezruchu twych ramion jest prośba głęboka

Bym blisko był - tutaj i teraz

To noc tylko — mówię - nie pierwsza… — przerywasz

Na usta dłoń kładziesz, kapłanka żarliwa

Bym w złą czegoś nie rzekł godzinę

Objęta — w przeczutą wsłuchujesz się grozę

Za ścianą świat miota się w telewizorze

Na własną się łaszcząc padlinę

Za oknem nic nie ma, nic nie ma, nic nie ma!

Więc trzymam się ciebie rękami obiema

By wiedzieć, że chociaż ty jesteś

I toczy nas noc po przepaściach ciemności

Splecionych jak węże w znak nieskończoności

Swych skór ogłuszone szelestem

Podwójne nam tętno godziny odmierza

Leżymy pośrodku rybiego pęcherza

I ciemne unosi nas morze

Nie od nas zależy, co z nami się stanie

Więc ujrzeć próbuję na drżącej membranie

Zmierzch, łąkę i dzieci w jeziorze

Za błoną się wiją płomieni jelita

Krtań ognia zmiażdżone dżdżownice połyka

Aż przestrzeń od żaru drga

I pęka nasz pęcherz, jak mydlana bańka…

Leżymy bezbronni na dłoni poranka

Nie w mocy, by cieszyć się z dnia

Buiten het raam is er een weide als een overvloedige jungle

Stengels, bladeren en stengels in een diepgeworteld doolhof

Door onvermoeibare regenwormen

Achter de weide - het meer, kinderen in het meer

Ze spetteren elke dag doelloos rond, voor klootzakken

Dat de ouders moeten beven

Het meer eindigt met een zachte stijging

Op welke herten grazen in de avond

En de maaier zal stikken in de schemering

Een lila scheermes gaat de heuvel op

En een ovaal van bloed druipt langs haar mes

Als de zon ondergaat - als een kers

De honden stoppen met praten, de kinderen maken geen problemen meer

In het riet verspreidt hysterie zich naar de kikker

En de triton in het aquarium sterft...

En jij - ineens stil - wend je ogen niet van me af

Er is een diep gebed in de stilte van je armen

Mag ik dichtbij zijn - hier en nu

Het is pas nacht - ik zeg - niet de eerste ... - je stopt

Je legt je hand op je lippen, ijverige priesteres

Tenzij ik over een uur iets verkeerd zeg

Omarmd - je luistert naar de terreur met je voorgevoel

Achter de muur beukt de wereld op de tv

Verwennerij op zichzelf

Er is niets buiten het raam, niets, niets!

Dus ik hou je met beide handen vast

Om te weten dat je dat tenminste bent

En de nacht rolt ons door de afgrond van de duisternis

Verstrengeld als slangen in het teken van oneindigheid

Hun huid is verdoofd door een geritsel

De dubbele hartslag van uren wordt door ons gemeten

We liggen midden in de vissenblaas

En de donkere zee tilt ons op

Het is niet aan ons wat er met ons gebeurt

Dus ik probeer te zien op een trillend membraan

Schemering, weide en kinderen in het meer

De vlammen van de darm draaien achter het membraan

Het strottenhoofd van vuur slokt verpletterde regenwormen op

Tot de ruimte trilt van de hitte

En onze blaas barst als een zeepbel...

We liggen weerloos op de palm van de ochtend

Niet in de macht om van je dag te genieten