Hiob - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Ta wyprawa była dla nas przyjemnością

Kiedy z gór zeszliśmy w kwitnące doliny

Parobcy porzucili domy broń i stada

Obrońcy zginęli śmiercią bohaterską

Równaliśmy z ziemią winnice i zasiewy

Nasze ręce dymiły ludzką krwią i tłuszczem

I z całej krainy nie pozostał po nas

Kamień na kamieniu ani zdrowy człowiek

Widzieliśmy łupów naszych właściciela

Cały w strupach i wrzodach trwał w pogorzelisku

Tuż przed naszym najazdem stracił wszystkie dzieci

W gruzach domu przez piorun zburzonego w nocy

Nie znał chyba ten człowiek łaski swego Boga

Lecz wielbił Go nadal choć nieludzkim głosem

Staliśmy milcząc dobić ktoś go chciał z litości

Ale stracił śmiałość wobec takiej wiary

«Gdy zgwałcili mi żonę - sławię słodycz jej ciała

Braci synów już nie ma — ja wciąż z nimi rozmawiam

Roztrzaskali domostwo — ja kamienie całuję

Zawlekli mnie na śmietnik — w słońce się wpatruję

Zmiażdżyli mi podbrzusze — miłość nie da się zgubić

Wyszarpali mi język — więc palcami coś mówię

Wykłuli mi źrenice — myśl się z myślą zaplata

Dzięki Ci Boże!

Stworzyłeś najpiękniejszy ze światów!*»

Wódz gotowych na wszystko bitnych górskich plemion

Chciałbym być bogiem takich jak ten człowiek ludzi

Jeden starczył by dźwignąć i utrzymać w górze

Świat Boga i nicość przez Niego mu daną

Chociaż zniszczyć Go jednym mógł wzruszeniem ramion

«Gdy zgwałcili mi żonę - sławię słodycz jej ciała

Braci synów już nie ma — ja wciąż z nimi rozmawiam

Roztrzaskali domostwo — ja kamienie całuję

Zawlekli mnie na śmietnik — w słońce się wpatruję

Zmiażdżyli mi podbrzusze — miłość nie da się zgubić

Wyszarpali mi język — więc palcami coś mówię

Wykłuli mi źrenice — myśl się z myślą zaplata

Dzięki Ci Boże!

Stworzyłeś najpiękniejszy ze światów!»

Deze reis was een plezier voor ons

Toen we van de bergen afdaalden naar de bloeiende valleien

Boeren verlieten hun huizen, wapens en kuddes

De verdedigers stierven een heroïsche dood

We hebben wijngaarden en gewassen met de grond gelijk gemaakt

Onze handen rookten met mensenbloed en vet

En van al het land is er geen meer achter ons

Een steen op een steen, geen gezond persoon

We hebben de buit van onze eigenaar gezien

Allemaal bedekt met korsten en zweren, het bleef in de ruïnes

Hij verloor al zijn kinderen vlak voor onze invasie

In het puin van een huis dat 's nachts door de bliksem werd verwoest

Deze man kende waarschijnlijk de genade van zijn God niet

Maar hij aanbad hem nog steeds, zij het met een onmenselijke stem

We stonden stil om hem af te maken, iemand wilde hem uit medelijden

Maar hij verloor zijn moed in het aangezicht van zo'n geloof

«Toen ze mijn vrouw verkrachtten - ik prijs de zoetheid van haar lichaam

De broers van mijn zonen zijn weg - ik praat nog steeds met ze

Ze hebben het huis vernield - ik kus de stenen

Ze sleepten me naar de vuilnisbak - ik staar naar de zon

Ze verpletterden mijn onderbuik - liefde kan niet verloren gaan

Ze trokken mijn tong eruit - dus ik gebruik mijn vingers om iets te zeggen

Ze hebben mijn leerlingen getekend - denk met je gedachten

Dank u God!

Je hebt de mooiste van alle werelden gecreëerd!* »

Opperhoofd van de dappere bergstammen

Ik zou graag een god zijn van mensen zoals deze man

Eén was genoeg om het op te tillen en omhoog te houden

Gods wereld en het niets dat hem door hem is gegeven

Hoewel hij Hem met één schouderophalen kon vernietigen

«Toen ze mijn vrouw verkrachtten - ik prijs de zoetheid van haar lichaam

De broers van mijn zonen zijn weg - ik praat nog steeds met ze

Ze hebben het huis vernield - ik kus de stenen

Ze sleepten me naar de vuilnisbak - ik staar naar de zon

Ze verpletterden mijn onderbuik - liefde kan niet verloren gaan

Ze trokken mijn tong eruit - dus ik gebruik mijn vingers om iets te zeggen

Ze hebben mijn leerlingen getekend - denk met je gedachten

Dank u God!

Je hebt de mooiste van de werelden gecreëerd! »