Ambasadorowie - Jacek Kaczmarski

Jeszcze pod ręką globus — z taką mapą świata

Na jaką stać strategie, plany i marzenia

Jeszcze insygnia władzy, sobolowa szata

Gęsty trefiony włos i ręki gest bez drżenia

Jeszcze w zasięgu dłoni zegar, jeszcze wcześnie

Pewności siebie ruch wskazówki nie odbiera

Wzrok — lustro duszy — widzi wszystko nawet we śnie

Któremu spokój niesie Cyfra i Litera

Tyle zrobili już jak na swe młode lata

Ulega dziejów wosk ich nieomylnym śladom —

To George de Selve — obiecujący dyplomata

I Jean de Dinteville — francuski ambasador

Dyskretny przepych — tylko echem dostojeństwa

Turecki dywan, włoska lutnia — znak obycia

W milczących ustach bezwzględnego smak zwycięstwa

W postawach — wielkość - osiągnięta już za życia

Ciężka kotara obu wspiera tym co kryje

Patrzą przed siebie śmiało, pewni swoich racji

Wszak dyplomacja włada wszystkim dziś - co żyje

A oni — kwiat szesnastowiecznej dyplomacji!

Nie wiedzą, co to ból, co dżuma, albo katar

Zachciankom wielkich — świat uczyni zawsze zadość!

To George de Selve — obiecujący dyplomata

I Jean de Dinteville — francuski ambasador

Lecz w nastrojonej lutni nagle struna pęka

I żółkną brzegi kart w otwartej wiedzy księdze…

Za krucyfiksem błądzi mimowolnie ręka

Strzałka zegara iść zaczyna coraz prędzej!

Straszliwy kształt przed nimi zjawia się w pół kroku

I niszczy spokój — czy artysta się wygłupia?

Nie, to nie żart!

Na kształt ten trzeba spojrzeć z boku!

Żeby zobaczyć jasno, że to czaszka trupia!

Byli — i nie ma ich, ach — cóż za wielka strata!

Jak nazywali się?

Któż dzisiaj tego świadom?

Ach!

George de Selve!

Obiecujący dyplomata…

Ach!

Jean de Dinteville, francuski ambasador…

De wereldbol is nog steeds bij de hand - met zo'n wereldkaart

Welke strategieën, plannen en dromen kunnen veroorloven?

Nog een insigne van macht, een sabelmartermantel

Dik, stekelig haar en een handgebaar zonder te trillen

De klok staat nog op de hand, het is nog vroeg

Het vertrouwen in de cue-beweging neemt niet toe

Zicht - de spiegel van de ziel - ziet alles, zelfs in een droom

Wiens vrede wordt gebracht door het nummer en de letter

Ze hebben al zoveel gedaan voor hun jonge jaren

De was is verloren gegaan aan de geschiedenis in hun onmiskenbare sporen -

Dit is George de Selve - een veelbelovende diplomaat

En Jean de Dinteville - de Franse ambassadeur

Discrete glamour - alleen een echo van waardigheid

Turks tapijt, Italiaanse luit - een teken van vertrouwdheid

In stille lippen, de smaak van absolute overwinning

In houdingen - grootsheid - bereikt in het leven

Het zware gordijn ondersteunt zowel wat het verbergt

Ze kijken vooruit, vertrouwend op hun gerechtigheid

Diplomatie regeert tenslotte alles wat vandaag leeft

En zij - de bloem van de zestiende-eeuwse diplomatie!

Ze kennen geen pijn, pest of loopneus

De grillen van de groten - de wereld zal altijd voldoen!

Dit is George de Selve - een veelbelovende diplomaat

En Jean de Dinteville - de Franse ambassadeur

Maar bij een gestemde luit breekt de snaar plotseling

En de randen van de kaarten worden geel in de open kennis van het boek ...

Een hand dwaalt onwillekeurig achter het kruisbeeld

De klokpijl begint sneller en sneller!

De vreselijke vorm voor hen komt in een halve stap

En het vernietigt de vrede - is de kunstenaar aan het klooien?

Nee, het is geen grap!

Deze vorm moet je van de zijkant bekijken!

Gewoon om duidelijk te zien dat het een doodskop is!

Ze waren - en ze zijn weg, ah - wat een verspilling!

Hoe heetten ze?

Wie kent dit tegenwoordig?

Ah!

George de Selve!

Veelbelovende diplomaat...

Ah!

Jean de Dinteville, Franse ambassadeur...