Encore, jeszcze raz - Jacek Kaczmarski

Mam wszystko, czego może chcieć uczciwy człowiek

Światopogląd, wykształcenie, młodość, zdrowie

Rodzinę, która kocha mnie, dwie, trzy kobiety

Gitarę, psa i oficerskie epolety

To wszystko miało cel i otom jest u celu

Na straży pól bezkresnych strażnik (jeden z wielu)

Przy lampie leżę, drzwi zamknięte, płomień drga

A ja przez szpadę uczę skakać swego psa

Na drzwi się nie oglądaj, nasienie sobacze

Gdzie w śniegach nocny wilka trop i zaspy po pas

Skacz jak ci każę, będę patrzył jak skaczesz

Encore, encore jeszcze raz |

x2

Za oknem posterunku nic nie dzieje się

Czego bym umiał dopilnować, albo nie

Dali tu stertę starych futer i człowieka

Ażeby był i nie wiadomo na co czekał

Więc przypuszczenia snuję, liczę sęki w ścianach

Czasem przekłuję końcem szpady karakana

W oku mam błysk!

(Od knota co się w lampie żarzy)

Czerwony odcisk na podpartej ręką twarzy

Na drzwi się…

Tak, jest gdzieś świat, obce języki, lecz nie tu

Tu z ust dobywam głos, by rzucić rozkaz psu

Są konstelacje gwiazd i nieprzebyte drogi

Ja krokiem izbę mierzę, gdy zdrętwieją nogi

I wtedy szczeka pies na ostróg moich brzęk

Ze ściany rezonuje mu gitary dźwięk

Ze wspomnień pieśni, które znam, tka wątek wróżb

Jak gdybym swoje życie przeżył już

Na drzwi się…

Więc jem i śpię, pies śledzi wszystkie moje ruchy

Gdy piję, powiem czasem coś, on wtedy słucha

I widzę w oknie, zamiast zimy, lampę, psa

I oficera, który pije tak jak ja

Nic nie ma za tą ścianą z wielkich czarnych belek

Nad stropem nazbyt niskim, by skorzystać z szelek

Nic we mnie, prócz do świata żalu dziecięcego

Tu nikt nie widzi, więc się wstydzić nie ma czego

Oczami za mną nie wódź, nasienie sobacze

Gdy piję w towarzystwie alkoholowych zmor

I nie liż mnie po rękach, gdy biję cię - i płaczę

Jeszcze raz!

Jeszcze raz!

Encore!

Ik heb alles wat een eerlijk persoon kan wensen

Wereldbeeld, onderwijs, jeugd, gezondheid

Een gezin dat van me houdt, twee of drie vrouwen

Epauletten voor gitaar, hond en officieren

Het had allemaal een doel, en hier is het

Het bewaken van de eindeloze velden (een van de vele)

Ik lig bij de lamp, de deur is dicht, de vlam trilt

En ik gebruik een zwaard om mijn hond te leren springen

Kijk niet achterom naar de deur, insectenzaad

Waar in de sneeuw een nachtwolf spoort en naar de taille drijft

Spring zoals ik je zeg, ik zal je zien springen

Toegift, toegift nog een keer |

x2

Er gebeurt niets buiten het postvenster

Wat zou ik wel of niet kunnen doen?

Ze hebben een stapel oud bont en een man hier neergezet

Dat hij zou zijn en het is niet bekend waar hij op wachtte

Dus ik maak mijn aannames, ik tel de knopen in de muren

Soms doorboort ik de punt van het zwaard van de kakkerlak

Ik heb een glans in mijn oog!

(Van de pit die gloeit in de lamp)

Een rode afdruk op een handontspannen gezicht

Op de deur ...

Ja, er is een wereld daarbuiten, vreemde talen, maar niet hier

Hier haal ik mijn stem uit mijn mond om de hond te bestellen

Er zijn sterrenbeelden en onbegaanbare paden

Ik meet de kamer met een stap als mijn benen gevoelloos worden

En dan blaft de hond naar mijn kletterende sporen

Het gitaargeluid resoneert vanaf de muur

Van de herinneringen aan de liedjes die ik ken, weeft de draad van waarzeggerij

Alsof ik mijn leven al had geleefd

Op de deur ...

Dus ik eet en slaap, de hond volgt al mijn bewegingen

Als ik drink, zeg ik soms iets en hij luistert

En ik zie in het raam, in plaats van de winter, een lamp, een hond

En een officier die drinkt zoals ik

Er is niets achter die muur van grote zwarte balken

Boven een plafond te laag om beugels te gebruiken

Niets in mij, maar in de wereld van kinderverdriet

Niemand kan hier kijken, dus er is niets om je voor te schamen

Volg mij niet met je ogen, wormzaad

Als ik drink in het gezelschap van alcoholische nachtmerries

En lik mijn handen niet als ik je sla - en ik huil

Nog een keer!

Nog een keer!

Toegift!