Autoportret Witkacego - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Łapiński, PRZEMYSŁAW GINTROWSKI

Patrzę na świat z nawyku

Więc to nie od narkotyków

Mam czerwone oczy doświadczalnych królików

Wstałem właśnie od stołu

Więc to nie z mozołu

Mam zaciśnięte wargi zgłodniałych Mongołów

Słucham nie słów lecz dźwięków

Więc nie z myśli fermentu

Mam odstające uszy naiwnych konfidentów

Wszędzie węszę bandytów

Więc nie dla kolorytu

Mam typowy cień nosa skrzywdzonych Semitów

Widzę kształt rzeczy w ich sensie istotnym

I to mnie czyni wielkim oraz jednokrotnym

W odróżnieniu od was którzy Państwo wybaczą

Jesteście wierszem idioty odbitym na powielaczu

Dosyć sztywną mam szyję

I dlatego wciąż żyję

Że polityka dla mnie to w krysztale pomyje

Umysł mam twardy jak łokcie

Więc mnie za to nie kopcie

Że rewolucja dla mnie to czerwone paznokcie

Wrażliwym jest jak membrana

Zatem w wieczór i z rana

Trzęsę się jak śledziona z węgorza wyrwana

Zagłady świata się boję

Więc dla poprawy nastroju

Wrzeszczę jak dziecko w ciemnym zamknięte pokoju

Ja bardziej niż wy jeszcze krztuszę się i duszę

Ja częściej niż wy jeszcze żyć nie chcę a muszę

Ale tknąć się nikomu nie dam i dlatego

Gdy trzeba będzie sam odbiorę światu Witkacego

Ik kijk uit gewoonte naar de wereld

Dus het is niet van drugs

Ik heb de rode ogen van experimentele konijnen

Ik ben net opgestaan ​​van de tafel

Dus het is niet uit pijn

Mijn lippen zijn getuit van hongerige Mongolen

Ik luister niet naar woorden maar naar geluiden

Dus niet uit gedachten van gisting

Ik heb de uitstekende oren van naïeve informanten

Ik sluip overal bandieten rond

Dus niet voor kleur

Ik heb de typische neusschaduw van een benadeelde Semiet

Ik zie de vorm van dingen in hun essentiële betekenis

En dat maakt me geweldig en eenmalig

In tegenstelling tot jij die zal vergeven

Je bent het gedicht van een idioot in een kopieermachine

Mijn nek is behoorlijk stijf

Daarom leef ik nog

Die politiek zit voor mij in de kristallen modder

Mijn geest is zo hard als mijn ellebogen

Dus schop me hier niet voor

Die rode nagels zijn een revolutie voor mij

Gevoelig is als een membraan

Dus in de avond en in de ochtend

Ik beef als een palingmilt die eruit is gerukt

Ik vrees de vernietiging van de wereld

Dus voor een beter humeur

Ik schreeuw als een kind in een donkere, afgesloten kamer

Ik ben meer aan het stikken en stikken dan jij bent

Vaker dan jij wil ik nog niet leven, maar ik moet

Maar ik laat niemand me aanraken, en daarom

Wanneer het nodig is, zal ik Witkacy zelf van de wereld halen