Tomb Omnia - Harakiri for the Sky

You never were aware of me since you died certain years before my birth

I’m about your age now, soon to attain the days you lost your vital spark

Although you‘re not my father, I’m nevertheless your daughters‘ brother

We will never meet in person and I’ll never lay roses, just thorns to your grave

It was more than three decades ago they found you close to the woods

Your gaunt dead body, held by nothing but this plaited noose

My sister was with them, till today she failed to forget

To her you will never age, your face will never grow old

These days of autumn at least wrecked their lives

And in the long run, somehow it too shattered mine

There’s no way anybody will get well again

And in no way, anybody will be the same again

There is this graveyard far up in the mountains

We met up there in last winter’s coldest night

When mom brought you dewy flowers

Like she did in all the years before

There’s so much death up there

Especially at night

Maybe that’s the reason

It’s the only place I feel home

I can totally get your motives

As I know of severity too

I was always aware that nothing ends with suicide

I was always aware that people die from sadness

We move up to the gallows, straight up to the noose

In this state of depression there’s no time left to loose

So we pour this tree, this life of reckless dedication

How couldn’t we?

Our coffin’s shaped by its wood

I don’t know if you care

But your old cabin still guards the gates to the woods

It‘s still watching the mountains grow

Watching all these years passing by

And after death almost seized it

We gave our best to fill it with life

It still looks the same like back in the old days

As you‘d have left it just last June

Je hebt me nooit gekend sinds je een aantal jaren voor mijn geboorte stierf

Ik ben nu ongeveer jouw leeftijd, binnenkort de dagen dat je je vitale vonk verloor

Hoewel je mijn vader niet bent, ben ik toch de broer van je dochters

We zullen elkaar nooit persoonlijk ontmoeten en ik zal nooit rozen, alleen doornen in je graf leggen

Het is meer dan drie decennia geleden dat ze je dicht bij het bos vonden

Je magere lijk, vastgehouden door niets anders dan deze gevlochten strop

Mijn zus was bij hen, tot vandaag vergat ze het niet

Voor haar zul je nooit ouder worden, je gezicht zal nooit oud worden

Deze herfstdagen hebben in ieder geval hun leven verwoest

En op de lange termijn heeft het op de een of andere manier ook de mijne verbrijzeld

Er is geen manier waarop iemand weer beter wordt

En op geen enkele manier zal iemand weer hetzelfde zijn

Er is dit kerkhof ver in de bergen

We hebben elkaar daar ontmoet in de koudste nacht van afgelopen winter

Toen mama je bedauwde bloemen bracht

Zoals ze deed in alle jaren daarvoor

Er is zoveel dood daarboven

Vooral 's nachts

Misschien is dat de reden

Het is de enige plek waar ik me thuis voel

Ik kan je motieven helemaal begrijpen

Zoals ik ook weet van de ernst

Ik was me er altijd van bewust dat niets eindigt met zelfmoord

Ik was me er altijd van bewust dat mensen sterven van verdriet

We gaan omhoog naar de galg, recht omhoog naar de strop

In deze staat van depressie is er geen tijd meer om te verliezen

Dus gieten we deze boom, dit leven van roekeloze toewijding

Hoe konden we dat niet?

Onze kist is gevormd door zijn hout

Ik weet niet of het je iets kan schelen

Maar je oude hut bewaakt nog steeds de poorten naar het bos

Het is nog steeds kijken hoe de bergen groeien

Al die jaren voorbij zien gaan

En na de dood greep het bijna

We hebben ons best gedaan om het met leven te vullen

Het ziet er nog steeds hetzelfde uit als vroeger

Zoals je het afgelopen juni had achtergelaten