This Life as a Dagger - Harakiri for the Sky

It took me almost a year to come

I thought I’d appear here prior

Therefor shorter was the time

Until I found the place you sleep

Our past caught up with me again

This horizon of mountains, as always threatening

Rose up behind me, anything but well-disposed

Like an all shattering orb

Well, that escalated quickly, unsurprisingly

Cause as we know now, we were raised by wolves

So take care if you fuck with the fast

The past at least won’t fuck you…

Never… ever… this melancholy will pass…

I set a foot in our city and I feel so relegated

The days we lived here as kids, don’t seem too far gone

As we hid in these fields together and bolt into the rye

I destroyed their childhood memories

In getting one thing straight

And in doing so, I tried to set their world on fire

Now I came for your graveyard

For the very first time these days

Finally set out for a fleeting visit…

In the dead of a night…

I carried this picture for the last two hundredth and eighty days

Just to put it near your last smile, so near, but far beyond

Then I did all my tweak and sniffed it off your tombstone

Oh, believe me brother, I gulped it all in one…

I’ll never write peace on your wings

And let you simmer wordlessly

You promised me, that if we leave this place

We set free as one

But you spoke the words of a coward!

Fuck!

What have you done?!

Now I will smell their scorched earth

Until I retire my own worn body…

Or I will finally choke on this city’s mephitic air…

Never… ever…

This melancholy will pass…

I set a foot in our city and I feel so relegated

The days we lived here as kids

Don’t seem too far gone

As we hid in these fields together

And bolt into the rye…

Het kostte me bijna een jaar om te komen

Ik dacht dat ik hier eerder zou verschijnen

Daarom was de tijd korter

Tot ik de slaapplaats vond

Ons verleden haalde me weer in

Deze horizon van bergen, zoals altijd bedreigend

Stond achter me op, alles behalve goedgezind

Als een allesverpletterende bol

Nou, dat escaleerde snel, niet verwonderlijk

Want zoals we nu weten, zijn we opgevoed door wolven

Dus pas op als je met vasten rotzooit

Het verleden zal je in ieder geval niet neuken...

Nooit... nooit... gaat deze melancholie voorbij...

Ik zet een voet in onze stad en ik voel me zo gedegradeerd

De dagen dat we hier als kinderen woonden, lijken niet ver voorbij

Terwijl we ons samen in deze velden verstopten en ons in de rogge stortten

Ik heb hun jeugdherinneringen vernietigd

Om één ding op een rijtje te krijgen

En daarbij probeerde ik hun wereld in vuur en vlam te zetten

Nu kwam ik voor je kerkhof

Voor de allereerste keer deze dagen

Eindelijk op pad voor een vluchtig bezoek...

In het holst van een nacht...

Ik droeg deze foto de afgelopen tweehonderdtachtig dagen bij me

Gewoon om het bij je laatste glimlach te plaatsen, zo dichtbij, maar ver daarbuiten

Toen deed ik al mijn aanpassingen en snoof het van je grafsteen

Oh, geloof me broer, ik slikte het allemaal in één...

Ik zal nooit vrede op je vleugels schrijven

En laat je woordeloos sudderen

Je hebt me beloofd dat als we deze plek verlaten...

We laten vrij als één

Maar je sprak de woorden van een lafaard!

Neuken!

Wat heb je gedaan?!

Nu zal ik hun verschroeide aarde ruiken

Totdat ik mijn eigen versleten lichaam met pensioen ga...

Of ik stik uiteindelijk in de mephitische lucht van deze stad...

Nooit…

Deze melancholie gaat voorbij...

Ik zet een voet in onze stad en ik voel me zo gedegradeerd

De dagen dat we hier als kinderen woonden

Lijkt niet te ver weg

Omdat we ons samen in deze velden verstopten

En stort je in de rogge...