Burning from Both Ends - Harakiri for the Sky, Agrypnie

I came up to our house, with barren feet and empty handed

You weren’t here in a long time, but your ghost still haunts these walls

Over all these years, we slowly lost each others sight

We tried everything just not to forget, but this life has no clean brakes

So now that you’re gone I’ve got no more reason to croak in this place

Alas this formerly lively area now turned out just bleak and lonesome

So why should I stay, why should I scrape a living by disgrace

When almost every other spot in this world seems to have more meaning than this

one?

I keep on starring at these blank walls, where our pictures hung

As they indicate: My former home became a grave!

«I am happy», is something we haven’t said for a while

We didn’t succed to win this fight together, but at least we tried!

At least I tried!

All these sore memories, hidden in a heartshaped-box

Which I buried so deep, within the power of man

But the day will dawn, when I’m going to rake over their ashes

And scatter them into the river, that once flooded this place

Run as fast as your legs will carry you away from me

I just brought you misfortune and the sands of time are running out

But with every minute that’s elapsing, the spleen is decreasing

And when a few years have past, you won’t be able to recall my face

Ik kwam naar ons huis, met blote voeten en met lege handen

Je was hier al lang niet meer, maar je geest spookt nog steeds door deze muren

In al die jaren zijn we elkaar langzaam uit het oog verloren

We hebben alles geprobeerd om niet te vergeten, maar dit leven heeft geen schone remmen

Dus nu je weg bent, heb ik geen reden meer om op deze plek te kwaken

Helaas bleek dit voorheen levendige gebied nu gewoon somber en eenzaam

Dus waarom zou ik blijven, waarom zou ik de kost verdienen door schande?

Wanneer bijna elke andere plek in deze wereld meer betekenis lijkt te hebben dan dit

een?

Ik blijf staren naar deze blinde muren, waar onze foto's hingen

Zoals ze aangeven: mijn voormalige huis werd een graf!

«Ik ben blij», is iets dat we al een tijdje niet hebben gezegd

Het is ons niet gelukt om dit gevecht samen te winnen, maar we hebben het in ieder geval geprobeerd!

Ik heb het tenminste geprobeerd!

Al deze pijnlijke herinneringen, verborgen in een hartvormige doos

Die ik zo diep heb begraven, binnen de macht van de mens

Maar de dag zal aanbreken, wanneer ik hun as ga harken

En strooi ze uit in de rivier, die ooit deze plaats overstroomde

Ren zo snel als je benen je van me weg kunnen dragen

Ik heb je net ongeluk gebracht en de tijd dringt

Maar met elke minuut die verstrijkt, neemt de milt af

En als er een paar jaar voorbij zijn, kun je je mijn gezicht niet meer herinneren