Dry the River - Harakiri for the Sky

There was way too much water, but these rivers refused to run dry

All worlds wisdom lies buried beneath, but these rivers… they refused to run

dry

There was way too much water, but these rivers refused to run dry

All worlds wisdom lies buried beneath, but these rivers… they refused to run

dry

Disabled and unarmed we are adrift on this sea of life

A shoreless tide of disorder, just to perish, just to sink

We reach the bottom faster than we thin, we run out of breathe

Pass the realm of shades and reach their end, which is death…

Oh, these rivers of nihil, so called rivers of no return

Swallowed and will not disgorge me for quite some time

They know their courses leading up the happy hunting grounds

They know the time of day, know, dead people won’t return…

I’m haunted by waters

Drawn together till the end of days

My dear, it will find me, wherever I may roam…

I feel enamoured, like moths are attracted to flames

I’m the deluge, the greatest flood of all, my own nemesis…

I am the flood…

Dry the river…

Dry the river…

Dry… this river…

You can stop now, leading me up the garden path

I’m awoken, I see all people behind their masks

All these pale corpses hurrying along a winding path

Hurrying down these rivers, to their end, which is death…

Er was veel te veel water, maar deze rivieren wilden niet drooglopen

Alle wijsheid van de wereld ligt eronder begraven, maar deze rivieren... ze weigerden te lopen

droog

Er was veel te veel water, maar deze rivieren wilden niet drooglopen

Alle wijsheid van de wereld ligt eronder begraven, maar deze rivieren... ze weigerden te lopen

droog

Gehandicapt en ongewapend zijn we op drift op deze zee van leven

Een oeverloze stroom van wanorde, gewoon om te vergaan, gewoon om te zinken

We bereiken de bodem sneller dan we verdunnen, we hebben geen adem meer

Ga door het rijk van schaduwen en bereik hun einde, namelijk de dood...

Oh, deze rivieren van nihil, zogenaamde rivieren van geen terugkeer

Ingeslikt en zal me een tijdje niet uitspugen

Ze kennen hun koersen in de aanloop naar de gelukkige jachtgebieden

Ze kennen de tijd van de dag, weet je, dode mensen zullen niet terugkeren...

Ik word achtervolgd door wateren

Samengetrokken tot het einde der dagen

Mijn liefste, hij zal me vinden, waar ik ook mag zwerven...

Ik voel me verliefd, alsof motten worden aangetrokken door vlammen

Ik ben de zondvloed, de grootste vloed van allemaal, mijn eigen aartsvijand...

Ik ben de vloed…

Droog de rivier...

Droog de rivier...

Droog... deze rivier...

Je kunt nu stoppen en me het tuinpad op leiden

Ik ben wakker, ik zie alle mensen achter hun maskers

Al deze bleke lijken die zich haasten over een slingerend pad

Haasten langs deze rivieren, tot hun einde, dat is de dood...