Stillborn - Harakiri for the Sky

I wonder if depression ever ends

Or if it will end me

I’m still dancing on the edge of the blade

Till it cuts me in half

Some days I feel everything at once

Other days I feel nothing at all

So what’s worse?

Drowning beneath the waves or dying from the thirst?

I dropped my Prozac from one day to the other

I do not regret, why should I bother?

I just wonder what will happen?!

Maybe it will kill me… eventually set me free…

Neither do I ask the night to explain

I wait for it and it envelops me

And so you, me, gloom and light…

…and shadows… are

Don’t charm away my melancholy, it’s everything I’ve got

To me it’s kind of death, but I’m forced to keep living

I won’t glorify or romanticize what you call heartbreak

But nothing in this world was promised or belong to you

Someday someone won’t be afraid of the lows I drag

They won’t stay on the shore, they’ll meet me in the depths

I am not dead but also not alive

I seem like a ghost with a beating heart

Cause death is not the greatest loss in life

But what dies inside us while we fledge

We are walking away quietly into empty spaces

We are trying to close the gaps of the past

Cause of all sad words of tongue or pen

The saddest are these: 'It might have been'

Don’t charm away my melancholy, it’s everything I’ve got

To me it’s kind of death, but I’m forced to keep living

I won’t glorify or romanticize what you call heartbreak

But nothing in this world was promised or belonged to you…

…was promised or belonged to you

Ik vraag me af of een depressie ooit stopt

Of als het mij zal beëindigen

Ik dans nog steeds op de rand van het mes

Tot het me in tweeën snijdt

Sommige dagen voel ik alles tegelijk

Andere dagen voel ik helemaal niets

Dus wat is erger?

Verdrinken onder de golven of doodgaan van de dorst?

Ik liet mijn Prozac van de ene op de andere dag vallen

Ik heb er geen spijt van, waarom zou ik me zorgen maken?

Ik vraag me gewoon af wat er zal gebeuren?!

Misschien zal het me doden... uiteindelijk zal het me bevrijden...

Ik vraag de nacht ook niet om uit te leggen

Ik wacht erop en het omhult me

En dus jij, ik, somberheid en licht...

...en schaduwen... zijn

Charmeer mijn melancholie niet weg, het is alles wat ik heb

Voor mij is het een soort van dood, maar ik ben gedwongen om te blijven leven

Ik zal niet verheerlijken of romantiseren wat jij liefdesverdriet noemt

Maar niets in deze wereld is beloofd of is van jou

Op een dag zal iemand niet bang zijn voor de dieptepunten die ik sleep

Ze blijven niet aan de kust, ze ontmoeten me in de diepte

Ik ben niet dood maar ook niet levend

Ik lijk wel een geest met een kloppend hart

Omdat de dood niet het grootste verlies in het leven is

Maar wat sterft er in ons terwijl we uitvliegen?

We lopen stilletjes weg in lege ruimtes

We proberen de gaten uit het verleden te dichten

Oorzaak van alle droevige woorden van tong of pen

De meest trieste zijn deze: 'Het had kunnen zijn'

Charmeer mijn melancholie niet weg, het is alles wat ik heb

Voor mij is het een soort van dood, maar ik ben gedwongen om te blijven leven

Ik zal niet verheerlijken of romantiseren wat jij liefdesverdriet noemt

Maar niets in deze wereld is beloofd of was van jou...

... was beloofd of was van jou