Thanatos - Harakiri for the Sky

Childhood ends… and all our dear friends leave the town

That we were born in and grew up all together

Yearling is over, but it’s quite hard for me to be cheerful about it

'Cause the loss of secureness beggars my confidence by far

Within the end of everyday I get more paranoid

By the certainty of mortality and death

Lunatic, I know, but just because I’m paranoid

Doesn’t mean they are not after me at all

It’s beyond me and concerning

And just that I know makes me grieve so deeply…

I don’t think we can start all over again…

It’s a safe bet, 'cause nothing will ever change…

Sometimes things have to fall apart to make way for better ones

This happens for sorts of different reasons and most for the wrong

Sometimes I’m on the brink to stab my heart

Because of this sadness

But everything happens for a reason

Whether we like it or not

This life dulled me abysmally

And crowned me the king of shards

Kept sucking me dry

Till there was nothing left but a mortal apparel

The sons of apathy consigned their souls to escort me

They won’t see nor find me among their shadows…

I’m a ghost now…

At least this claiming of death means nothing

And also life in a sort is just a fallacy

I said before, to love, to die

All rigged in advance, merciless devastating illusions

What you call love or affection is just a figment

Someday you’ll see, I was so damn right…

Distorted reflections, daggers cutting lacerations

A lifelong tragedy, scavenging vultures!

De kindertijd eindigt... en al onze dierbare vrienden verlaten de stad

Waar we in zijn geboren en samen zijn opgegroeid

Het jaar is voorbij, maar het is best moeilijk voor mij om er vrolijk over te zijn

'Omdat het verlies van veiligheid mijn vertrouwen bij verre bedwelmt

Aan het einde van elke dag word ik meer paranoïde

Door de zekerheid van sterfelijkheid en dood

Krankzinnig, ik weet het, maar gewoon omdat ik paranoïde ben

Betekent niet dat ze helemaal niet achter me aan zitten

Het gaat mij te boven en betreft

En alleen dat ik weet dat het me zo diep doet treuren...

Ik denk niet dat we helemaal opnieuw kunnen beginnen...

Het is een veilige gok, want er zal nooit iets veranderen...

Soms moeten dingen uit elkaar vallen om plaats te maken voor betere

Dit gebeurt om verschillende redenen en meestal ten onrechte

Soms sta ik op het punt om mijn hart te doorbreken

Vanwege dit verdriet

Maar alles gebeurt met een reden

Of we het leuk vinden of niet

Dit leven heeft me verschrikkelijk afgestompt

En kroonde mij de koning van de scherven

Bleef me droog zuigen

Tot er niets meer over was dan een sterfelijke kleding

De zonen van apathie hebben hun ziel toevertrouwd om mij te begeleiden

Ze zullen me niet zien of vinden tussen hun schaduwen...

Ik ben nu een geest...

Dit claimen van de dood betekent in ieder geval niets

En ook het leven in een soort is gewoon een denkfout

Ik zei eerder: liefhebben, sterven

Allemaal vooraf opgetuigd, meedogenloze verwoestende illusies

Wat jij liefde of genegenheid noemt, is slechts een verzinsel

Op een dag zul je zien dat ik zo verdomd gelijk had...

Vervormde reflecties, dolken die snijwonden snijden

Een levenslange tragedie, gieren opruimen!