Heroin Waltz - Harakiri for the Sky, Bernth

Somewhere there‘s a garden of everlasting love within me

But I fear that all you can see are the scars that grace my skin

These lightless walks will chafe us and just the drugs keep us warm

People feel so lonely in the dark, I feel so lonely in the light

I feel so sad about the people

That never made it behind the bars of their hometown

That never saw these bottomless depths

That never walked these mires, I have walked

Worth the pain that has burned me and scarred my soul

For having been allowed to walk where I have walked

Which was to hell on earth, heaven on earth and back again

Under, far beneath, through it, in it… …and above…

My dear, the concept of «home» is such a vague notion

As I can‘t stay in the same place for more than three days

Once you told me, that I‘ll never find home without leaving

But now I saw so many places, I at least forgot them all

So I’m lying in my bed, in my house

And all I want to do is to go home…

I had to promise them that I won’t go, but nevertheless, I will leave

I’d like to think they must have known that I would do this one day

So I hope to arrive at my burial late, psychotic and wasted

Cause when it’s about death, I feel nothing at all

Nothing but anticipation

Nothing at all

And I will never regret all the wounds you inflicted on me

Cause another two of these scars and the world is dead

For how I harmed you, my dear… …I am sorry…

But as this last summer passed I could no longer bear the pain

This was our last autumn and I’ll take the blame

…I'm so fucking sorry… …but that’s how it ends…

Ergens is er een tuin van eeuwige liefde in mij

Maar ik vrees dat je alleen de littekens ziet die mijn huid sieren

Deze lichtloze wandelingen zullen ons irriteren en alleen de medicijnen houden ons warm

Mensen voelen zich zo eenzaam in het donker, ik voel me zo eenzaam in het licht

Ik voel me zo verdrietig om de mensen

Dat is nooit achter de tralies van hun geboorteplaats gekomen

Die nooit deze bodemloze diepten heeft gezien

Die nooit door deze moerassen heeft gelopen, ik heb gelopen

De pijn waard die me heeft gebrand en mijn ziel heeft getekend

Omdat ik heb mogen lopen waar ik heb gelopen

Dat was naar de hel op aarde, de hemel op aarde en weer terug

Eronder, ver eronder, er doorheen, erin… …en erboven…

Beste, het concept van «thuis» is zo’n vaag begrip

Omdat ik niet langer dan drie dagen op dezelfde plek kan blijven

Ooit vertelde je me dat ik nooit thuis zal vinden zonder te vertrekken

Maar nu ik zoveel plaatsen heb gezien, ben ik ze in ieder geval allemaal vergeten

Dus ik lig in mijn bed, in mijn huis

En het enige wat ik wil doen, is naar huis gaan...

Ik moest ze beloven dat ik niet ga, maar toch ga ik weg

Ik zou graag denken dat ze moeten hebben geweten dat ik dit op een dag zou doen

Dus ik hoop laat, psychotisch en verspild op mijn begrafenis aan te komen

Want als het over de dood gaat, voel ik helemaal niets

Niets dan verwachting

Helemaal niets

En ik zal nooit spijt hebben van alle wonden die je me hebt toegebracht

Veroorzaak nog twee van deze littekens en de wereld is dood

Voor hoe ik je pijn heb gedaan, mijn beste... ...het spijt me...

Maar toen deze afgelopen zomer voorbij ging, kon ik de pijn niet langer verdragen

Dit was onze laatste herfst en ik neem de schuld op me

...Het spijt me zo verdomd... ...maar zo eindigt het...