Plateau télé - Aldebert

Seul devant mon cube en couleur

J’me crée une deuxième vie privée

Une certaine idée du bonheur

Qui vous fait douc’ment chavirer.

Plus d’contacts avec mes semblables

Juste ces images, qui me remplissent la tête.

Je n’voyage plus que sur le câble

Mes amis sont sur Internet.

A force de mater mon écran

J'évolue doucement vers le rien

L’obsolète nécessité

Du culte du plateau télé.

Aujourd’hui qui se souvient

Du temps des échanges humains?

Nous étions nous même les écrans

Et on se shootait aux gens.

Toujours corrects et bien pensants

Cathodiques et acidulés

Les gens qu’aujourd’hui je respecte

Sont animateurs de télé.

Ce soir ils nous proposent

Un abreuvoir àconfidences impudiques

Oùchacun ira je suppose

Chercher ses malheurs

Et les jeter au public.

A force de mater mon écran

J'évolue doucement vers le rien

L’obsolète nécessité

Du culte du plateau télé.

Aujourd’hui qui se souvient

Du temps des échanges humains?

Nous étions nous même les écrans

Et on se shootait aux gens.

Ne plus parler àpersonne

Ne plus sortir, ne plus bouger.

Ma voiture c’est ma console

Ma culture le programme télé.

Vautrédans mon matoir

La pensée unique s’installe

Et sans s’en apercevoir

Devient lobotomie familiale.

A l’instar des honnêtes quidam

Assimilés, déshumanisés.

Eteindre tout doucement la flamme

Et finir par s’auto-zapper.

Alleen voor mijn kleurenkubus

Ik creëer een tweede privéleven

Een bepaald idee van geluk

Waardoor je zachtjes kapseist.

Geen contact meer met mijn leeftijdsgenoten

Alleen deze beelden vullen mijn hoofd.

Ik reis alleen met de kabel

Mijn vrienden zitten op internet.

Door naar mijn scherm te staren

Ik ga langzaam richting niets

De verouderde noodzaak

Van de cultus van het tv-toestel.

Wie herinnert het zich vandaag nog?

Uit de tijd van menselijke uitwisselingen?

Wij waren zelf de schermen

En we schoten op mensen.

Altijd correct en goedbedoeld

Kathodisch en zuur

De mensen die ik vandaag respecteer

Zijn tv-presentatoren.

Vanavond bieden ze ons aan

Een drinkbak van onbescheiden vertrouwelijkheden

Waar zal iedereen heen gaan denk ik

Zoek naar zijn ongeluk

En gooi ze naar het publiek.

Door naar mijn scherm te staren

Ik ga langzaam richting niets

De verouderde noodzaak

Van de cultus van het tv-toestel.

Wie herinnert het zich vandaag nog?

Uit de tijd van menselijke uitwisselingen?

Wij waren zelf de schermen

En we schoten op mensen.

Praat met niemand

Niet meer uitgaan, niet meer bewegen.

Mijn auto is mijn console

Mijn cultuur het tv-programma downloaden.

wentelen in mijn matoir

Eenzijdigheid zet in

En zonder het te beseffen

Wordt familiale lobotomie.

Zoals eerlijke mensen

Geassimileerd, ontmenselijkt.

Doof de vlam langzaam

En uiteindelijk zelfzappend.