Dis-Moi Dimanche - Aldebert

Je me souviens, ça commençait comme ça

D’abord un peu perdu, par les cloches réveillé

Oùsuis-je, quelle heure est-il, est-ce qu’on travaille ou pas?

Alors du bout des draps, se laisser retomber

L’odeur du pain grillése glissa sous la porte

Un soleil arrogant semblant forcer les vitres

Aujourd’hui est une journée morte

La moitiédéjàcommencée, il va falloir faire vite

Dehors, les magasins fermés, ruelles de western

Donnent au quartier des allures de ville fantôme

Une botte de foin qui roule, balayée par le vent

Il manquerait plus qu' l’harmonica, lancinante Ennio Morricone

Dis-moi dimanche, les deux mains dans les manches

Pourquoi je garde au fond du ventre une boule?

Dis-moi vieille branche, gardien de mes nuits blanches

Pourquoi ma gorge se noue quand j'éteins l’ampoule?

Je me souviens ça continuait ainsi

Qu’est-ce que j’ai bien pu faire de cette deuxième chaussette?

En route vers le dominical, déjeuner d’un siècle en famille

Endimanchédes pieds jusqu'àla tête

Pendant la promenade digestive, àshooter dans les feuilles

Oùl'on déambule tête baissée, dans l’ombre du lundi

Faites coucou àmamie, restez sur le seuil

On va pas traîner, j’aime pas conduire de nuit

Dis-moi dimanche, les deux mains dans les manches

Pourquoi je garde au fond du ventre une boule?

Dis-moi vieille branche, gardien de mes nuits blanches

Pourquoi ma gorge se noue quand j'éteins l’ampoule?

Je me souviens ça finissait comme ça

Le chat en napperon sur le radiateur

Vautrésur la moquette, devant le petit écran

Goutter aux dernières secondes du week-end qui se meurt

Je garde en mémoire le rituel du film du soir

De mon père qui riait àgorge déployée

Du grand blond, de sa chaussure noire

Allez mon grand, il est tard, va vite te coucher

Dis-moi dimanche, les deux mains dans les manches

Pourquoi je garde au fond du ventre une boule?

Dis-moi vieille branche, gardien de mes nuits blanches

Pourquoi ma gorge se noue quand j'éteins l’ampoule?

(Merci àAnaïne pour cettes paroles)

Ik weet nog dat het zo begon

Eerst een beetje verdwaald, door de klokken gewekt

Waar ben ik, hoe laat is het, werken we of niet?

Dus vanaf het einde van de lakens, laat je achterover vallen

De geur van toast kroop onder de deur door

Een arrogante zon die de ramen lijkt te forceren

Vandaag is een dode dag

De helft is al begonnen, we moeten opschieten

Buiten, de winkels gesloten, westelijke steegjes

Laat de buurt eruit zien als een spookstad

Een rollende hooiberg, weggevaagd door de wind

Het enige dat ontbreekt is de mondharmonica, die Ennio Morricone kwelt

Vertel me zondag, beide handen in de mouwen

Waarom heb ik een brok diep in mijn maag?

Vertel me oude tak, bewaker van mijn slapeloze nachten

Waarom krijg ik een benauwde keel als ik de gloeilamp uitdoe?

Ik herinner me dat het zo bleef doorgaan

Wat heb ik in godsnaam met die tweede sok gedaan?

Op weg naar zondag, een eeuwenoude familielunch

Van top tot teen gekleed

Tijdens de spijsverteringswandeling in de bladeren schieten

Waar we hals over kop dwalen, in de schaduw van maandag

Doe de groeten aan oma, blijf op de drempel

We blijven niet rondhangen, ik hou er niet van om 's nachts te rijden

Vertel me zondag, beide handen in de mouwen

Waarom heb ik een brok diep in mijn maag?

Vertel me oude tak, bewaker van mijn slapeloze nachten

Waarom krijg ik een benauwde keel als ik de gloeilamp uitdoe?

Ik weet nog dat het zo eindigde

De kleedkat op de radiator

Languit op het tapijt, voor het kleine scherm

Proef de laatste seconden van het stervende weekend

Ik herinner me het filmavondritueel

Van mijn vader die hardop lachte

Van de lange blonde, van zijn zwarte schoen

Kom op grote jongen, het is laat, ga snel naar bed

Vertel me zondag, beide handen in de mouwen

Waarom heb ik een brok diep in mijn maag?

Vertel me oude tak, bewaker van mijn slapeloze nachten

Waarom krijg ik een benauwde keel als ik de gloeilamp uitdoe?

(Met dank aan Anaïne voor deze teksten)