Такую печаль я ношу на груди - Вероника Долина

Такую печаль я ношу на груди,

Что надо тебе полюбить меня снова.

Я больше не буду дика и сурова,

Я буду как люди!

Вся жизнь впереди.

Ее ль убаюкать, самой ли уснуть?

Такое не носят московские леди.

Такое, как камень с прожилками меди —

К ней страшно притронуться, больно взглянуть.

Такую печаль на груди я ношу,

Как вырвали сердце, а вшить позабыли.

Но те, кто калечил, меня не любили,

А ты полюби меня, очень прошу.

Такая печать у меня на груди,

Что надо тебе полюбить меня снова.

Я больше не буду дика и сурова,

Я буду как люди!

Вся жизнь впереди

Wat een verdriet draag ik op mijn borst

Dat je weer van me moet houden.

Ik zal niet langer wild en hard zijn,

Ik zal als mensen zijn!

Het hele leven voor de boeg.

Moet ik haar in slaap wiegen, moet ik zelf in slaap vallen?

Dit wordt niet gedragen door dames uit Moskou.

Zoals een steen met koperaders -

Het is verschrikkelijk om het aan te raken, het doet pijn om ernaar te kijken.

Ik draag zo'n verdriet op mijn borst,

Hoe ze het hart eruit haalden, maar vergaten het erin te naaien.

Maar degenen die mij verminkten, hielden niet van mij,

En je houdt van me, ik smeek je.

Dit zegel zit op mijn borst

Dat je weer van me moet houden.

Ik zal niet langer wild en hard zijn,

Ik zal als mensen zijn!

Het hele leven voor de boeg