Отпусти Меня, Пожалуйста - Вероника Долина

Отпусти меня, пожалуйста, на море.

Отпусти меня хотя бы раз в году.

Я там камушков зелененьких намою.

Или ракушек целехоньких найду…

Что-то камушков морских у нас не густо!

На Тверской среди зимы их не найти.

А отпустишь — я и песенок негрустных

Постараюсь со дна моря принести.

Отпусти меня, пожалуйста, на море.

В январе пообещай мне наперед.

А иначе — кто же камушков намоет?

Или песенок негромких подберет?

Извини мои оборванные строки.

Я поранилась, сама не знаю где.

А поэты — это же единороги.

Иногда они спускаются к воде.

Трудно зверю посреди страны запретов.

Кроме Крыма — больше моря не найти.

Только море еще любит нас, поэтов.

А поэтов вообще-то нет почти.

Ах, достаточно румяных, шустрых, шумных.

Где-то там косая сажень, бровь дугой.

Но нет моих печальных полоумных —

Тех, что камушки катают за щекой.

Laat me naar de zee gaan, alsjeblieft.

Laat me minstens één keer per jaar gaan.

Ik zal de groene kiezels daar wassen.

Of ik vind hele schelpen...

We hebben niet veel zeekiezels!

Je zult ze niet midden in de winter op Tverskaya vinden.

En laat los - ik en het lied van verdriet

Ik zal proberen het van de bodem van de zee te halen.

Laat me naar de zee gaan, alsjeblieft.

Beloof het me alvast in januari.

Wie zal anders de kiezelstenen wassen?

Of zachte liedjes oppikken?

Excuseer mijn gebroken lijnen.

Ik ben gewond geraakt, ik weet niet waar.

En dichters zijn eenhoorns.

Soms gaan ze naar het water.

Het is moeilijk voor een beest in het midden van een land van verboden.

Behalve de Krim is er geen andere zee te vinden.

Alleen de zee houdt nog steeds van ons, dichters.

En er zijn bijna geen dichters.

Ah, genoeg rossig, wendbaar, luidruchtig.

Ergens is er een schuine sazhen, een gebogen wenkbrauw.

Maar er zijn geen mijn trieste gekke -

Degenen die stenen op de wang rollen.