Мой Дом Летает - Вероника Долина

Мне что-то стало трудно дышать,

Что-то со мною нужно решать:

То ли это болезнь суеты,

То ли это боязнь высоты.

О, друзья мои, дышащие легко!

Почему вы всё время так далеко?

Если мог чей-то дом над землёй парить,

Почему моему это не повторить?

Никто не знает, что мой дом летает,

В нём орущие дети и плачущий пёс.

Никто не знает, что мой дом летает…

О, только бы ветер далеко не унёс!

Значительно легче стало дышать —

Вот и всё, что нужно было решать.

А всё-таки чем-то таким грешу,

Что не поддаётся карандашу.

О, друзья мои, дышащие легко!

Почему вы всё время так далеко?

Даже здесь, в этой области неземной,

Вы опять не рядом со мной!

Никто не знает, что мой дом летает,

В нём орущие дети и плачущий пёс.

Никто не знает, что мой дом летает…

О, только бы ветер далеко не унёс!

Вот так я пела, а ты кивал,

А ветер нас относил в океан.

Но, как бы ты ни был самолюбив, —

Я не из породы самоубийц.

О, друзья мои, дышащие легко!

Вы опять далеко.

Даже если отважусь я на прыжок —

Кто постелет внизу лужок?

Никто не знает, что мой дом летает,

В нём орущие дети и плачущий пёс.

Никто не знает, что мой дом летает…

О, только бы ветер, ветер, ветер, ветер…

Het werd moeilijk voor mij om te ademen,

Er moet iets met mij worden aangepakt:

Is het een ziekte van ijdelheid,

Of is het hoogtevrees.

Oh, mijn vrienden, gemakkelijk ademen!

Waarom ben je altijd zo ver weg?

Als iemands huis boven de grond zou kunnen zweven,

Waarom kan de mijne het niet nog een keer doen?

Niemand weet dat mijn huis vliegt

Er zijn schreeuwende kinderen en een huilende hond.

Niemand weet dat mijn huis vliegt...

O, als de wind het maar niet ver waaide!

Veel gemakkelijker om te ademen

Dat is alles wat er moest worden besloten.

En toch zondig ik met zoiets als dit,

Wat leent zich niet voor een potlood.

Oh, mijn vrienden, gemakkelijk ademen!

Waarom ben je altijd zo ver weg?

Zelfs hier, in deze onaardse streek,

Je bent niet meer naast me!

Niemand weet dat mijn huis vliegt

Er zijn schreeuwende kinderen en een huilende hond.

Niemand weet dat mijn huis vliegt...

O, als de wind het maar niet ver waaide!

Zo zong ik, en jij knikte,

En de wind droeg ons naar de oceaan.

Maar hoe trots je ook bent,

Ik ben niet van het suïcidale ras.

Oh, mijn vrienden, gemakkelijk ademen!

Je bent weer ver weg.

Zelfs als ik durf te springen -

Wie zal de wei beneden neerleggen?

Niemand weet dat mijn huis vliegt

Er zijn schreeuwende kinderen en een huilende hond.

Niemand weet dat mijn huis vliegt...

Oh, als alleen de wind, wind, wind, wind...