Караульщица - Вероника Долина

Клекотала, курлыкала, гулила.

Становилось ясней и ясней.

Я три года тебя караулила.

Как-никак это тысяча дней.

Раскрутилась во мне эта тысяча,

Натянулась, морозно звеня.

И пускай еще кто-то отыщется —

Караульщица вроде меня.

Обмерев от ключиц и до щиколоток,

С незабудкой в усталой руке,

Я как раз эту тыщу досчитывала,

Когда ключ повернулся в замке.

Опускаю все птичьи подробности

Этой тысяча первой ночи.

Сумасшедшая птица под ребрами,

Успокойся, не плачь, не стучи.

На три года еще запечатываю,

Закрываю тебя, как вино.

За своей сиротливой перчаткою

Ты ведь явишься все равно.

И когда еще кто-то научится

Добыванию треньем огня…

Вот и будет тебе караульщица,

Караульщица лучше меня.

Schreeuwen, gillen, gorgelen.

Het werd steeds duidelijker.

Ik bescherm je al drie jaar.

Het zijn tenslotte duizend dagen.

Deze duizend ontvouwde zich in mij,

Uitgerekt, ijzig gerinkel.

En laat iemand anders gevonden worden -

Een bewaker zoals ik.

Na gemeten te hebben van de sleutelbeenderen tot de enkels,

Met een vergeet-mij-nietje in een vermoeide hand,

Ik heb net deze duizend geteld,

Toen de sleutel in het slot draaide.

Ik laat alle vogeldetails weg

Deze duizend en eerste nacht.

Gekke vogel onder de ribben

Rustig, niet huilen, niet kloppen.

Ik verzegel nog drie jaar,

Ik sluit je als wijn.

Achter je eenzame handschoen

Je komt sowieso opdagen.

En wanneer iemand anders leert

Vuur krijgen door te wrijven...

Dus er zal een bewaker voor je zijn,

De bewaker is beter dan ik.