Автопортрет - Вероника Долина

Прошу себе не красоты — причины вески:

Смягчи, Господь, мои черты — они так резки.

Когда я в зеркало гляжусь зверушкой мелкой,

Себе я, Господи, кажусь пугливой белкой.

Но если уж на то пошло — пусть буду птицей,

Тогда мне ниже крон крыло не даст спуститься.

Хотя я верую в любовь, и это греет,

Но тут ведь выследит любой, любой подстрелит.

И снова зеркала стыжусь, а голос тонок:

«На что я, Господи, гожусь, где мой бельчонок?»

Но не кричу, молчу, держусь на этой боли,

Хотя божусь, что не гожусь для этой роли.

Ik vraag mezelf niet schoonheid - de redenen voor gewicht:

Verzacht, Heer, mijn trekken zijn zo hard.

Als ik in de spiegel kijk als een klein dier,

Voor mezelf, Heer, lijk ik een verlegen eekhoorn te zijn.

Maar als het zover komt, laat me dan een vogel zijn,

Dan laat de vleugel me niet onder de kronen zakken.

Hoewel ik in liefde geloof, en het verwarmt,

Maar hier zal tenslotte iedereen opsporen, iedereen zal schieten.

En weer schaam ik me voor de spiegel, en mijn stem is dun:

"Waar ben ik goed voor, Heer, waar is mijn eekhoorn?"

Maar ik schreeuw niet, ik zwijg, ik houd vast aan deze pijn,

Hoewel ik zweer dat ik niet geschikt ben voor deze rol.