Аэротика - Вероника Долина

Геральдика и героика подтаивают во мглах,

Вся жизнь моя — аэротика, тела о шести крылах.

Подвешенная над бездною, увидела тень свою,

Над бездною разлюбезною плыву да еще пою.

Предвижу его, курортника, обтянутый свитерок.

Вся жизнь моя -- аэротика, неси меня, ветерок.

Должно быть, водица мутная клубится на самом дне.

Вся маетная, вся ртутная, колышется жизнь во мне.

От плохонького экспромтика до плавящей пустоты

Тащи меня, аэротика, — кто же, если не ты?

Я рыпаюсь, а ты раскачивай на самом крутом краю

И трать меня, и растрачивай, покуда еще пою.

Heraldiek en heldhaftigheid smelten samen in de duisternis,

Mijn hele leven is aerotics, lichamen met zes vleugels.

Opgehangen boven de afgrond, zag ze haar schaduw,

Boven de beminnelijke afgrond zweef ik en zing nog steeds.

Ik voorzie hem, een vakantiebezoeker, een getailleerde trui.

Mijn hele leven is aerotica, draag me, briesje.

Het moet modderig water zijn dat helemaal op de bodem kolkt.

Allemaal blikkerig, allemaal kwikzilver, het leven zwaait in mij.

Van arme geïmproviseerde tot smeltende leegte

Sleep me, aerotica, wie, zo niet jij?

Ik wieg de boot, en jij slingert op de steilste rand

En geef me uit, en verspil me, terwijl ik nog steeds zing.