Осенний романс - Евгений Клячкин

Отчего в глазах прозрачно-карих

золотая грусть.

Не печалься, славный мой товарищ,

больно, ну и пусть.

Разве это осень, если сброшен

первый жёлтый лист.

Если столько ласки сердце носит,

Милая очнись.

Не грусти, коль жизнь покажется

одинокою — это кажется.

Обязательно окажется

кто-то нужный на пути.

И как странно всё изменится,

неизвестно куда денется,

что мешало нам надеяться

от беды своей уйти.

Красною листвой земля согрета —

гаснущий костёр.

В лес осенним золотом одетый

я войду как вор.

В синей вышине сомкнулись кроны

в жёлтое кольцо.

Посмотри же на свою корону,

подними лицо.

И судьбой не избалована,

вдруг проснёшься коронованной,

царство осени бесценное

упадёт к твоим ногам.

И прекрасна, словно Золушка,

ты на месте в этом золоте,

и сама, как драгоценность, ты,

хоть себе не дорога.

Вздрагивая ляжет на ладони

крохотный листок.

Ты не бойся мы тебя не тронем,

жёлтый огонёк.

Опускайся где-нибудь в сторонке,

мы замедлим шаг,

где твои братишки и сестрёнки

меж собой шуршат.

В этом шорохе услышится.

Ах, как дышится, ах, как дышится.

Даже, падая, колышется

каждый листик, погляди!

Разве можно разувериться,

если любится и верится,

если хочется надеяться,

если столько впереди.

Waarom is het transparant bruin in de ogen?

gouden verdriet.

Wees niet bedroefd, mijn glorieuze kameraad,

het doet pijn, het zij zo.

Is het herfst als je het laat vallen?

eerste gele blad.

Als het hart zoveel genegenheid draagt,

Lieverd, wakker worden.

Wees niet verdrietig als het leven verschijnt

alleen, zo lijkt het.

Gaat zeker lukken

onderweg iemand nodig.

En hoe vreemd alles zal veranderen,

niemand weet waar hij heen moet,

wat weerhield ons ervan te hopen?

weg van je ongeluk.

De aarde wordt verwarmd door rood gebladerte -

blussen van vuur.

Gekleed in herfstgoud in het bos

Ik zal binnenkomen als een dief.

De kronen gesloten in de blauwe hoogte

in de gele ring.

Kijk naar je kroon

til je gezicht op.

En niet bedorven door het lot,

plotseling wakker gekroond

het koninkrijk van de herfst is onbetaalbaar

zal aan je voeten vallen.

En mooi als Assepoester

je bent op je plaats in dit goud,

en jijzelf, als een juweel,

in ieder geval niet lief voor jezelf.

Geschrokken, ligt op de handpalmen

klein blad.

Wees niet bang, we zullen je niet aanraken,

gele vonk.

Ga ergens aan de zijkant naar beneden

wij vertragen,

waar zijn je broers en zussen?

onderling ruisen.

Je zult het horen in dit geritsel.

Oh, hoe te ademen, oh, hoe te ademen.

Zelfs vallen, zwaaien

elk blad, kijk!

Is het mogelijk om niet te geloven?

als je liefhebt en gelooft

als je wilt hopen

als het zo ver is.