Две девочки - Евгений Клячкин

Две девочки, две дочки, два сияния

Два трепетных, два призрачных крыла

В награду, а скорее — в оправдание

Судьба мне, непутевому, дала.

Лечу, лечу, чужою болью мучаясь,

Над красотой и скверною земной,

Уверенный, что не случится худшее,

А если и случится, — не со мной.

И невдомек летящему, парящему,

Какая сила держит на лету.

И только увидав крыло горящее,

Ты чуешь под собою пустоту.

И падаешь, закидывая голову,

На всей Земле, на всей Земле — один,

И бесполезно машут руки голые,

И здесь уже — не до чужой беды.

Легко любить, что не тобой посеяно,

Не выдохнуто с мукою вдвоем.

И как легко бороться за спасение,

Когда это спасенье — не твое.

Эй, кто-нибудь!

От самого от страшного

Спаси шутя, как я тебя спасал.

Верни мне это крылышко прозрачное,

Чтоб я его опять не замечал.

Twee meisjes, twee dochters, twee lichten

Twee trillende, twee spookachtige vleugels

Als beloning, maar eerder als excuus

Het lot gaf me, de ongelukkige.

Ik vlieg, ik vlieg, gekweld door de pijn van iemand anders,

Boven de schoonheid en het vuil van de aarde,

Ervan overtuigd dat het ergste niet zal gebeuren

En als het gebeurt, niet met mij.

En zich niet bewust van de vliegende, stijgende,

Welke kracht houdt op de vlucht.

En alleen de brandende vleugel te zien,

Je voelt leegte onder je.

En je valt, je hoofd gooiend,

Op de hele aarde, op de hele aarde - één,

En nutteloos zwaaiend met hun blote handen,

En hier ligt het niet meer aan andermans ongeluk.

Het is gemakkelijk lief te hebben wat niet door jou is gezaaid,

Niet uitgeademd met bloem samen.

En hoe gemakkelijk het is om te vechten voor redding,

Wanneer deze redding niet van jou is.

Hé iemand!

Van de meest verschrikkelijke

Red me voor de grap, zoals ik jou heb gered.

Geef me deze transparante vleugel terug,

Zodat ik hem niet meer opmerk.