Мокрый вальс - Евгений Клячкин

Как непрочны двери

У страны доверья

Для того, кто верит только в замки.

Значит, неизбежно

Гасит нашу нежность,

Нашу нежность — тяжесть чьей-то руки.

Что нас больше учит:

Время или случай, —

Вряд ли важно, если даже поймешь.

Но, когда нас давит

Сон страшнее яви,

Выйди ночью под мерцающий дождь.

Все надежды, слышишь?

-

Он тебе надышит —

Дождь бессонный, шелестящий в ночи.

Плеск оваций в зале

Или губ касанье,

Губ касанье можно в нем различить.

И, пока над нами

Голубое пламя

Неизвестной, нас хранящей звезды, —

Будет, как и прежде,

Сердце греть надежда,

Унося нас далеко от беды.

Hoe kwetsbaar zijn de deuren

Het land van vertrouwen

Voor iemand die alleen in kastelen gelooft.

Dus het is onvermijdelijk

Dooft onze tederheid

Onze tederheid is het gewicht van iemands hand.

Wat leert ons meer:

tijd of kans,

Het doet er nauwelijks toe, zelfs als je het begrijpt.

Maar als we onder druk staan

Een droom is erger dan de werkelijkheid

Kom 's avonds naar buiten in de glinsterende regen.

Alle hoop, hoor je?

-

Hij zal je ademen -

Slapeloze regen, geritsel in de nacht.

Een daverend applaus in de zaal

Of lippen raken,

Daarin is lip-touch te zien.

En terwijl boven ons

blauwe vlam

Onbekend, de ster die ons houdt, -

Het zal, zoals voorheen,

Verwarm het hart met hoop

Het draagt ​​ons weg van de problemen.