Концы и начала - Евгений Клячкин

Начинается с немногого:

с мягких губ, закрытых глаз.

А дорога, сердце трогая,

вдруг под горку понеслась.

И всего-то — физзарядочка:

ножки вместе — ножки врозь.

А две души в обнимку рядышком,

все-то в них переплелось

(все насквозь переплелось).

Невозможней невозможного,

чтоб вот эти вот прыжки

в нашем теле растревоженном

так пустили корешки,

так проник балет немыслимый,

будто вовсе не балет,

будто в нем сокрыта истина,

без которой жизни нет

(без нее и жизни нет).

И уж вовсе незаметные

ни в длину, ни в ширину,

две малюсенькие клеточки

там сливаются в одну.

И с нее-то, клетки-шельмочки,

начинается рассказ

не про каждого в отдельности,

а про нас с тобой, про нас

(да, теперь уже про нас).

Что природою назначено —

достигается шутя.

Это после уж оплачено

будет жизнями дитя.

На руках, до неба выросших, —

вот он — Боже, сохрани!

-

стебелек, свеча, пупырышек,

но и ночи в нем, и дни

(наши ночи, наши дни).

И чем дальше — удивительно!

-

меньше дела до себя.

И не так чтобы стремительно,

но вращается Земля.

От весны к зиме вращается —

хоть успеть поплакать всласть.

Это жизнь моя кончается,

а сыночка — началась

(это жизнь во мне кончается,

а в сыночке — началась).

Begint met een beetje:

van zachte lippen, gesloten ogen.

En de weg, die het hart raakt,

rende plotseling de heuvel af.

En gewoon iets - fysieke oefeningen:

benen bij elkaar - benen uit elkaar.

En twee zielen in een omhelzing naast elkaar,

alles is erin verweven

(alles is met elkaar verweven).

Onmogelijk is onmogelijk

zodat deze sprongen

in ons verstoorde lichaam

dus laat de wortels

zo doorgedrongen tot het ondenkbare ballet,

alsof het helemaal geen ballet is,

alsof de waarheid erin verborgen is,

zonder welke er geen leven is

(zonder dat is er geen leven).

En volledig onzichtbaar

noch in lengte noch in breedte,

twee kleine cellen

versmelten tot één.

En daaruit, malafide cellen,

Het verhaal begint

niet over iedereen individueel,

maar over jou en mij, over ons

(ja, nu over ons).

Wat wordt toegewezen door de natuur -

voor de grap bereikt.

Dit is nadat het al betaald is

zal het leven van een kind zijn.

Op handen die naar de hemel zijn gegroeid -

hier is het - God behoed!

-

stengel, kaars, puistjes,

maar ook de nachten erin, en de dagen

(onze nachten, onze dagen).

En hoe verder - geweldig!

-

minder met jezelf te maken.

En niet zo snel

maar de aarde draait.

Van lente naar winter draait -

heb in ieder geval tijd om naar hartelust te huilen.

Dit is mijn levenseinde

en zoon - begon

(dit leven in mij eindigt,

en bij mijn zoon begon het).