Губы ноют... - Евгений Клячкин

Губы ноют — что ни день, — в синяках.

Я тобою не наемся никак.

Все во мне твои глаза-фонари

выжигают изнутри.

Губит скалы беспощадный прибой —

нет, не этого мне надо с тобой!

Я хочу, чтобы плескалась душа,

словно лодка в камышах.

Словно галька под ленивой волной,

опускалась-подымалась со мной,

и под сердцем не пылал чтоб огонь,

а прохладная ладонь

все снимала — утомленье и боль.

Понимаешь, что мне надо с тобой?

Тут ни силою не взять, ни купить —

меня надо полюбить.

Lippen doen pijn - elke dag - gekneusd.

Ik ben op geen enkele manier door jou ingehuurd.

Alles in mij zijn je ogen lantaarns

van binnenuit branden.

De meedogenloze branding vernietigt de rotsen -

nee, dat heb ik bij jou niet nodig!

Ik wil dat mijn ziel spettert

als een boot in het riet.

Als kiezelstenen onder een luie golf

ging met mij op en neer,

en onder het hart brandde niet, zodat het vuur,

een koele hand

Ik filmde alles - vermoeidheid en pijn.

Begrijp je wat ik met je nodig heb?

Hier kan noch met geweld worden genomen, noch gekocht -

Ik moet liefhebben.