Теряю - Екатерина Яшникова

Всё по плечу тому, кто налегке.

Я шагну во тьму – вина в потёртом рюкзаке.

И кто-то усмехнётся за спиной.

А я шагну во тьму, а ты... Ты не шагнёшь со мной.

Всё потому, что пропасть велика.

И не сорвётся правда тихим словом с языка,

А растворится в долгой тишине.

Но это ли не то, что нужно мне?

Нас не связать в одно, и не столкнуть губами.

Ни слова про любовь, ни слова между нами.

Но гаснут краски дня, в закате догорая.

Ты смотришь на меня, и я себя теряю.

Уходи, уходи, как тепло уходящего лета,

Как из памяти строчка куплета, чаинка из сита – незаметно.

Потому что больнее держать неуместную ноту,

Чем упасть в тишину, есть в падении доля полёта.

Спасибо за это.

Нас не связать в одно, и не столкнуть губами.

Ни слова про любовь, ни слова между нами.

Но гаснут краски дня, в закате догорая.

Ты смотришь на меня, и я себя теряю.

Alles ligt op de schouder van degene die licht is.

Ik stap de duisternis in - wijn in een sjofele rugzak.

En iemand lacht achter je rug om.

En ik zal in de duisternis stappen, en jij... Jij stapt niet met mij mee.

Omdat de kloof zo groot is.

En de waarheid zal niet breken met een stil woord van de tong,

En oplossen in een lange stilte.

Maar is dat niet wat ik nodig heb?

We kunnen niet in een worden gebonden, en niet op de lippen.

Geen woord over liefde, geen woord tussen ons.

Maar de kleuren van de dag gaan uit en branden op in de zonsondergang.

Je kijkt me aan en ik verlies mezelf.

Vertrek, vertrek, zoals de warmte van de voorbijgaande zomer,

Als een regel van een couplet uit het geheugen, een theelepel uit een zeef - onmerkbaar.

Omdat het meer pijn doet om de verkeerde noot vast te houden

Dan in stilte vallen, is er een deel van de vlucht in vallen.

Bedankt hiervoor.

We kunnen niet in een worden gebonden, en niet op de lippen.

Geen woord over liefde, geen woord tussen ons.

Maar de kleuren van de dag gaan uit en branden op in de zonsondergang.

Je kijkt me aan en ik verlies mezelf.