Проведи меня через туман - Екатерина Яшникова

Проведи меня через туман, сквозь эту небыль,

На меня как белый океан упало небо,

Сходят дни лавинами с ума, впадают в кому.

Проведи меня через туман к родному дому.

Знаешь кто мы?

Мне говорили надо быть как все,

Уйти в резерв, нет-нет, не асуром, а белкой в колесе

Висеть на телефоне, доске почёта, волоске…

О чём ты, к тридцати ты должен завести семью, неважно с кем,

Неважно как – а кто не справился, тот либо под могильной плитой, либо под градусом.

Рад бы сам, да только жить неймётся.

Хоть и согласен с тем, что Витя пел про Солнце.

Я шла против схем, шаблонов с чёрным парусом.

Не то чтоб Ломоносовым, скорее Нострадамусом

Я шла уверенно, шаг со ступеней на ступени, но

Спустилась пелена, шаг в никуда и цель потеряна.

Проведи меня через туман, сквозь эту небыль,

На меня как белый океан упало небо,

Сходят дни лавинами с ума, впадают в кому.

Проведи меня через туман к родному дому.

Проведи, у Данко боль в груди,

Нить Ариадны спутана, пол-лабиринта позади

Не посадить бы голоса, свою мечту аукая,

Где все танцуют локтями, искала чью-то руку я

Ёжик в тумане видел белую лошадь.

Не надо этого, Лиличка, дорогая, хорошая.

Вы говорите: в офис, у всех з/п, а ты нищий,

Поймите, песни для меня стали единственной пищей,

Эй!

Не подскажете ли путь ad astra?

Все ваши тернии по сути – просто растры, и

В одной решетке вы сидите по клеткам,

Как углерод в цепях, чёрт побери, звучит крайне метко.

Да,

Шаг вовне почти что равен пату,

Но если ты идёшь – значит придёшь куда-то

До прозрачных врат, молочных рек, до берегов кисельных

Иди, плевать, что кто-то говорит тебе:

«Спустись с небес на землю…»

Проведи меня через туман, сквозь эту небыль,

На меня как белый океан упало небо,

Сходят дни лавинами с ума, впадают в кому.

Проведи меня через туман к родному дому.

Leid me door de mist, door deze fictie,

De lucht viel op mij als een witte oceaan,

Dagen worden gek in lawines, vallen in coma.

Leid me door de mist naar mijn huis.

Weet jij wie wij zijn?

Ik kreeg te horen dat ik net als iedereen moest zijn

Ga in reserve, nee, nee, niet asura, maar als een eekhoorn in een wiel

Hang aan de telefoon, de erelijst, een haar...

Waar heb je het over, tegen je dertigste zou je een gezin moeten stichten, met wie dan ook,

Het maakt niet uit hoe - en wie er niet mee omging, hij ligt ofwel onder een grafsteen, ofwel onder een diploma.

Ik zou zelf blij zijn, maar het kriebelt om te leven.

Hoewel ik het ermee eens ben dat Vitya over de zon zong.

Ik ging in tegen schema's, patronen met een zwart zeil.

Niet dat Lomonosov, eerder Nostradamus

Ik liep zelfverzekerd, stap van stap naar stap, maar

Een sluier daalde neer, een stap naar nergens en het doelpunt was verloren.

Leid me door de mist, door deze fictie,

De lucht viel op mij als een witte oceaan,

Dagen worden gek in lawines, vallen in coma.

Leid me door de mist naar mijn huis.

Besteed het, Danko heeft pijn op de borst,

Ariadne's draad is verward, een half labyrint erachter

Zou geen stemmen planten, aukaya je droom,

Waar iedereen met hun ellebogen danst, zocht ik iemands hand

De egel zag een wit paard in de mist.

Doe dit niet, Lilichka, schat, goed.

Je zegt: op kantoor, iedereen heeft een salaris, en jij bent een bedelaar,

Begrijp, liedjes zijn het enige voedsel voor mij geworden,

Hoi!

Kun je me de weg naar ad astra vertellen?

Al je doornen zijn in wezen slechts rasters, en

In één rooster zit je in cellen,

Zoals koolstof in kettingen, verdomme, het klinkt erg nauwkeurig.

Ja,

Een uitstap is bijna gelijk aan een patstelling

Maar als je gaat, dan kom je ergens

Naar transparante poorten, melkachtige rivieren, naar de oevers van gelei

Ga, het maakt niet uit wat iemand je zegt:

"Kom uit de hemel naar de aarde..."

Leid me door de mist, door deze fictie,

De lucht viel op mij als een witte oceaan,

Dagen worden gek in lawines, vallen in coma.

Leid me door de mist naar mijn huis.