Дождь - Екатерина Яшникова

Здравствуй.

В моём космосе пусто.

В моём космосе звёзды погасли.

Как зовётся нелепое чувство,

Когда вместо буйства звучит только «здравствуй»?

Счастье – это точка на карте,

Что я вместе с часами оставил в ломбарде,

А значит потеряно время и путь, и на выкуп обоих не хватит.

Ладно.

Забирай свои вещи.

Я умею любить, но не по-человечьи,

А как-то убого и криво, и этот изъян мне оправдывать нечем.

Вечер опустился на город, собирается дождь, приближается холод,

Я холодом вспорот как рыба и с неба воды жду, а ты для прощания повод.

А мне останется дождь,

Останется всё, что ты не возьмёшь с собой,

А мне останется свет и тень в окне.

Здравствуй.

Возрастает пространство

Между мной и тобой, как тому не препятствуй.

Расширяется наша Вселенная, мир на листе расплывается кляксой.

Можешь вспоминать меня реже.

У тебя наверху воздух свежий, разреженный,

Я же останусь лежать под горой, как никчемный Сизиф своим камнем поверженный.

Обещается лето из дождливых, на Юг пропадают билеты –

А так, кроме этого нету напастей.

Рву билеты на части.

Мой далёкий родной человек, будь, пожалуйста, счастлив.

И здравствуй.

Hallo.

Mijn ruimte is leeg.

In mijn ruimte gingen de sterren uit.

Hoe heet het rare gevoel?

Wanneer in plaats van een rel, alleen "hallo" klinkt?

Geluk is een punt op de kaart

Wat ik met het horloge bij het pandjeshuis heb achtergelaten?

Dit betekent dat tijd en een pad verloren gaan en dat er niet genoeg zal zijn om beide te verzilveren.

OKÉ.

Pak je spullen.

Ik weet hoe ik moet liefhebben, maar niet als een mens,

Maar op de een of andere manier ellendig en krom, en ik heb niets om deze fout te rechtvaardigen.

De avond is gevallen in de stad, het gaat regenen, de kou komt eraan,

Ik ben opengescheurd als een vis in de kou en wacht op water uit de lucht, en jij bent een reden om afscheid te nemen.

En ik zal worden achtergelaten met de regen

Alles wat je niet meeneemt blijft,

En ik zal licht en schaduw in het raam hebben.

Hallo.

Ruimte vergroten

Tussen mij en jou, hoe bemoei je je er niet mee.

Ons heelal breidt zich uit, de wereld op het vel vervaagt als een vlek.

Je kunt me minder vaak herinneren.

Boven is de lucht fris, ijl,

Ik zal onder de berg blijven liggen, als een waardeloze Sisyphus verslagen door zijn steen.

Er wordt een regenachtige zomer beloofd, tickets naar het zuiden verdwijnen -

En dus, behalve dit, zijn er geen tegenslagen.

Ik scheur de kaartjes uit elkaar.

Mijn verre familielid, wees alsjeblieft blij.

En hallo.