Так надо - Екатерина Яшникова

Помнишь, как от перрона отплывал поезд

И тёплый питерский вокзал.

Полночь.

Мы вроде рядом, но уже порознь

Снежинки тают на глазах.

Тают.

А я пытаюсь удержать голос, но он предательски дрожит.

Знаю, ты скажешь, что нам лучше быть порознь.

Ты это сердцу докажи.

Я, соглашаясь, отводила взгляд:

Так будет лучше, да, я тоже рада.

Никто-никто ни в чём не виноват.

Так надо.

Так надо.

И я смеялась громко невпопад.

И снег на наши плечи тихо падал.

Никто-никто ни в чём не виноват.

Так надо.

Так надо.

Небо накроет белых облаков невод

И снова выловит луну.

Мне бы махнуть рукою и уйти первой,

Но я в молчании тону.

Тонет в ночи перрон, а впереди мили.

Наверно глупо отрицать:

Помнят сильнее тех, что недолюбили,

Поскольку любят до конца.

Я, соглашаясь, отводила взгляд:

Так будет лучше, да, я тоже рада.

Никто-никто ни в чём не виноват.

Так надо.

Так надо.

И я смеялась громко невпопад.

И снег на наши плечи тихо падал.

Никто-никто ни в чём не виноват.

Так надо.

Так надо.

Weet je nog hoe de trein van het perron vertrok?

En het warme St. Petersburg treinstation.

Middernacht.

We lijken dichtbij, maar al uit elkaar

Sneeuwvlokken smelten voor onze ogen.

Smeltend.

En ik probeer mijn stem in te houden, maar hij trilt verraderlijk.

Ik weet dat je zult zeggen dat we beter uit elkaar kunnen zijn.

Je bewijst het aan je hart.

Instemmend wend ik mijn blik af.

Het zal beter zijn, ja, ik ben ook blij.

Niemand heeft ergens schuld aan.

Dus het is nodig.

Dus het is nodig.

En ik lachte hardop.

En de sneeuw viel stilletjes op onze schouders.

Niemand heeft ergens schuld aan.

Dus het is nodig.

Dus het is nodig.

De lucht zal de witte wolken bedekken seine

En weer de maan vangen.

Ik zou met mijn hand zwaaien en als eerste gaan,

Maar ik verdrink in stilte.

Het platform zinkt in de nacht en er zijn nog kilometers voor de boeg.

Waarschijnlijk dom om te ontkennen:

Onthoud sterker dan degenen die het niet leuk vonden,

Omdat ze liefhebben tot het einde.

Instemmend wend ik mijn blik af.

Het zal beter zijn, ja, ik ben ook blij.

Niemand heeft ergens schuld aan.

Dus het is nodig.

Dus het is nodig.

En ik lachte hardop.

En de sneeuw viel stilletjes op onze schouders.

Niemand heeft ergens schuld aan.

Dus het is nodig.

Dus het is nodig.