Поребрик - Екатерина Яшникова

Получается так, что стихи не случаются просто.

Кто-то едет на Север, на Кольский почти полуостров.

А в Москве остаётся лишь остов, лишь образ от дома,

Что спустя станет чем-то чужим и совсем незнакомым.

Для кого дальше жить и зачем – неизвестно обоим.

Тихо солнечный луч к их рукам доползёт по обоям.

А пока он ползёт, им последнее зимнее снится

Продолжение ночи в заснеженной нежной столице.

Poëzie blijkt niet zomaar te ontstaan.

Iemand gaat naar het noorden, bijna naar het Kola-schiereiland.

En in Moskou is er alleen een skelet, alleen een afbeelding van het huis,

Wat later wordt iets anders en volkomen onbekend.

Voor wie te leven en waarom - is voor beiden onbekend.

Stilletjes kruipt een zonnestraal naar hun handen langs het behang.

Ondertussen kruipt hij, dromen ze van de afgelopen winter

Vervolg van de nacht in de besneeuwde tedere hoofdstad.