Мост - Екатерина Яшникова

С каждым словом всё дальше.

Мы думали выстроить мост,

Он из берега рос, он тянулся за строчкой строка.

Нас пугала река, мы спешили достроить его, на века, на века, чтобы больше уже ничего

Не бояться.

И пальцами хрупкие буквы держа,

Мы смотрели, как мост разрастался, как вдаль уезжал,

И всё больше писали, друг друга касаясь едва ли,

Словно был недостаток в строительных слов материале.

Мы не знали, что в той суете, в постоянных бегах

Был просчёт.

Мост разросся и стал отдалять берега.

Обмелела река.

Виадука немая громада

Равнодушно плелась в никуда, недоступное взгляду.

Не вернуть тишины предначальной, в моста чертежи

Не боясь перегрузок, другие слова не вложить.

Высыхают ручьи.

И боясь оглянуться назад,

Мы молчим, потому что нам нечего больше сказать.

Met elk woord gaat het verder.

We dachten erover om een ​​brug te bouwen

Hij groeide van de kust, hij reikte naar de lijn.

De rivier maakte ons bang, we haastten ons om het te voltooien, eeuwenlang, eeuwenlang, zodat niets meer

Wees niet bang.

En vingers die breekbare letters vasthouden,

We keken hoe de brug groeide, terwijl hij in de verte vertrok,

En ze schreven meer en meer, elkaar nauwelijks aanrakend,

Alsof er een gebrek was aan bouwstoffelijke woorden.

Dat wisten we niet in die drukte, in constant rennen

Er was een misrekening.

De brug groeide en begon de kust weg te bewegen.

De rivier ondiep.

Viaduct stille bulk

Onverschillig sjokte het nergens heen, ontoegankelijk voor het oog.

Geef niet de stilte van het origineel terug, in de brugtekeningen

Niet bang voor overbelasting, kan met andere woorden niet worden geïnvesteerd.

Stromen drogen op.

En bang om terug te kijken

We zwijgen omdat we niets meer te zeggen hebben.