Мы ели печенье - Екатерина Яшникова

Мы ели печенье.

Я прятала крошки в карман.

Мне совестно мусорить даже в таких пустяках.

Мы ели печенье.

К руке прилипала рука

(Так сладко) сама.

Не знаю, зачем я оставила их до весны

В кармане.

Царапают память – чуть лезу в него.

Мы ели печенье.

И были беседы вкусны.

А крошки чего?

Имеет значенье лишь там, где излишни слова.

Лишь то, что живёт вне течения, имеет значенье.

Я лезу в карман и смотрю, как в холодный январь

Мы ели печенье.

We aten koekjes.

Ik verstopte de kruimels in mijn zak.

Ik schaam me om zelfs in zulke kleinigheden te rommelen.

We aten koekjes.

Hand aan hand geplakt

(Zo lief) zelf.

Ik weet niet waarom ik ze tot de lente heb laten liggen

In de zak.

Ze krassen op mijn geheugen - ik klim er gewoon in.

We aten koekjes.

En de gesprekken waren heerlijk.

Hoe zit het met kruimels?

Het doet er alleen toe waar woorden overbodig zijn.

Alleen dat wat buiten het huidige leeft, is van belang.

Ik reik in mijn zak en zie eruit alsof het koud is januari

We aten koekjes.